Van mooie mensen en goede gevoelens
Ik kwam de laatste tijd tal van momenten van nostalgie tegen. Niet alleen bij mijzelf maar veelal bij anderen. Gek is dat niet als je het wetenschappelijk bekijkt omdat het ons voed. Het terugdenken aan prettige en warme gevoelens uit het verleden ( het Zwijndrecht uit mijn jeugd ) geeft ons emotionele steun. Dat stuk steun en vertrouwen en past bij de wens naar betere tijden.
Nu kan ik met de huidige toestand in de wereld, zoals GBJ Hilterman die in het verleden de huiskamer in slingerde, wel begrijpen. Ik probeer altijd te relativeren en opnieuw naar herinneringen en situaties te kijken alsof het een object is om het objectief te bekijken. Ik deed dat met een ansichtkaart van Zwijndrecht uit de jaren zestig waarin Zwijndrecht en een aantal objecten werd gepresenteerd en waarvan alweer veel verdwenen is. De Vonkenberg of het viaduct onder de rijksweg om er maar twee aan te geven.
Het viaduct onder de rijksweg bracht mij bij mijn vroege jeugd toen ik daar ooit als jongetje eens onder doorgelopen was om aan de andere kant te kijken. Het leidde tot grote ophef in de straat omdat ik nergens te vinden was terwijl ik alleen maar de wereld aan het ontdekken was. Een zoekactie leidde ertoe dat een buurman mij aantrof terwijl ik alweer op weg was naar huis, geenszins begrijpend waarom die man zo boos op mij was. Ik was tot aan de lus gelopen en was bij de tennisvelden gaan kijken met hun rode gravel.
Vanmorgen had ik in het wijkje tussen Swinhove en de flat een afspraak waardoor er tal van beelden en gevoelens van nostalgie naar boven kwamen. Het eerste beeld van de tennisbanen speelde ondertussen geen rol meer. Het gebied heeft een mooie groene uitstraling en het parkje is echt wel een mooi gebied. Het is een gebied waar ik foto’s maakte toen het net aangelegd was, toen de flat er net stond en de dokterspost nog gebouwd moest worden. Ik maakte er foto’s van een band waarvan veel bewoners in de flat woonden en waar nu nog de expats verblijven.
De muzikanten zijn al lang verhuisd maar ik kom ze nog wel tegen in Zwijndrecht of Dordrecht. Terwijl ik daar rondloop komen de verhalen boven en kan ik met een brede glimlach er tal van oplepelen. Het gebouw is dan plots het object waar ik naar kijk, de omgeving, de appartementen, de gangen en op gangen vertellen mij het verhaal. Terwijl ik rondloop en verschillende mensen mij hun verhaal vertellen of zwaaien omdat ze mij nog kennen, herken ik de nostalgische gevoelens. Door te luisteren en zo af en toe een vraag te stellen hoor je het stukje waarvan wij wel eens zeggen ; vroeger was het beter. De nostalgie doet veel met ons en soms was het vroeger beter omdat het minder gecompliceerd was.
Dat de mensen uit de straat naar mij op zoek gingen was best wel bijzonder maar het warme gevoel dat mijn moeder op mij overbracht is nog wel het mooiste. Ik begrijp haar paniek volkomen
maar de knuffel dat ik weer heelhuids terug was herinner ik mij meer dan de standjes die er door kwamen.
Mooi is dat wat er zo luisterend naar anderen naar boven komt terwijl deze uit eigen ervaring vertellen. Wat willen we allemaal toch graag weer die geborgenheid, die duidelijkheid ervaren. Waar in de jaren zestig de koude oorlog de dreiging was, waren de grenzen veel duidelijker.
Nu reizen we door Europa en de wereld alsof het niets is en zijn het vluchtelingen uit heel de wereld die hier leven in plaats van uit onze koloniën.
Het tuinpad van mijn vader is er feitelijk niet meer, terwijl dat beeldend slechts het begrip is.
Ik herinner me een recent overleden negenennegentig jarige, meneer de Wit, waar ik heerlijk mee kon kletsen en die ook goed kon relativeren. De plek waar wij vaak stonden te praten was aan de voet van een betonkolos bij de garages. Zijn verhalen en ontmoetingen waren als het ware op het tuinpad van mijn vader want het nostalgische gevoel en zijn positieve insteek in het leven voeden mij, en geven mij een warm gevoel met vertrouwen naar de toekomst. Het helpt mij als ik naar de ansichtkaart kijk met de verdwenen objecten. Ik begrijp goed hoe de gevoelens mij helpen om dat deel te doen wat voor ons belangrijk is om onze identiteit voort te zetten. Na mijn gesprek vertrek ik, door nogmaals naar het gebied te kijken, de gedachten te laten bezinken, te ordenen en aan de slag te gaan.
Op zoek naar de ansichtkaart blijf ik hangen bij een andere foto, een luchtfoto van het Raadhuisplein. Opnieuw bekruipen mij mijn nostalgische gevoelens maar duikt meteen het beeld op van een van de flatbewoners die ooit op het gemeentehuis werkte, Lothar. Het gevoel is super en vult datgeen wat past bij het lied van Wim Sonneveld. Lothar is een goedlachse medemens die ik graag tegenkom in het echt of in mijn gedachten.
De foto liet mij de werkplek zien waar zoveel functies aan vast hebben gezeten maar waar hij als eerste bij mij in gedachte komt terwijl ik naar een foto kijk. Het is een andere periode waar nog een trouwlaantje in ontwikkeling is en het gemeentehuis nog een burgerzaal had met een politiebureau er naast. De foto laat Zwijndrecht zien waar een ieder direct andere beelden bij heeft. Kijk maar eens naar de foto en bedenk wat het je zegt.
Terwijl ik nog eens naar de foto kijk en de tijd ga duiden wanneer dit is zie ik veel dingen. Ik vergelijk het met nu en mis heel veel niet omdat de veranderingen eigenlijk niet zo groot zijn. Ja, er is natuurlijk wat verdwenen, maar in de basis ziet het er nog wel hetzelfde uit zoals, ja, niet honderd jaar geleden alhoewel ik dat graag zou roepen.
Daarmee herken ik de nostalgische gevoelens in mij maar ook de behoefte aan zekerheid en de behoefte aan controle. Het vermindert mijn emotionele pijn van zaken die verdwijnen of al verdwenen zijn. Want zelfs de slechte herinneringen lijken als ik eraan terugdenk mooier.
Ja, ik verlang terug naar mijn verleden van ongecompliceerd leven en dat durf ik te erkennen. Ik kijk graag door die roze bril en kan grinniken om de film Barbie want er komen leuke beelden van vroeger boven ( de speelgoedwinkel in de Passage )zonder dat ik de film gezien heb. Nostalgie is meer dan het ophalen van een fijne herinnering.
Ik beleef graag die mooie gevoelens en kijk naar de foto en lees als het ware de vele jaren dat ik daar rondliep om welke reden dan ook. Ik kijk nog eens naar de ansichtkaart en mijn hoofd vult zich met verhalen en mijn hart met gevoelens, verdorie denk ik, wat een lekker gevoel om dit alles te herinneren. Zwijndrecht heeft niet veel oude panden maar wel veel mooie verhalen. Thuis heb ik nog wel die ansichtkaart bedenk ik mij en glimlach door de mooie gedachten die dat opwekt.
Als je momenten hebt waarin je je niet lekker voelt, kijk dan eens naar die eigen ansichtkaart en laat je leiden door de mooie gevoelens, ook al kan je gevoed worden door negatieve gedachten. Stel je voor dat je negenennegentig bent en hoe je dan naar het plaatje kijkt. Hoe eenzaam kan je zijn als je die leeftijd hebt gehaald. Ik denk aan meneer de Wit en ben dankbaar dat ik hem gekend heb en herinner me meer van dit soort mooie mensen. Ik glimlach in gedachten en weet dat mijn brein een welzijnsgevoel vergroot en mijn inspiratie en creativiteit voedt.
Ik voel mij plots veel jonger en energieker. Nou verdorie, dan geniet ik maar meer van die nostalgische gevoelens en loop door Zwijndrecht en zie de mooie dingen, ervaar die leuke mensen en zeg netjes dankjewel terwijl ik iedereen groet. Wat is Zwijndrecht toch een bijzondere gemeente met zijn duizendjarige geschiedenis en weinige monumenten.
