De gebroeders de Witt
Eigenlijk is er iedere dag wel wat te schrijven voor een column. Ook als het over Zwijndrecht gaat en zijn/haar geschiedenis. Als ik over de brug fiets dan zie ik al zoveel gebeuren en dan heb ik het nog maar niet over de naam van de brug. Steevast wordt het de Zwijndrechtse brug genoemd en leidde dat al tot uitgebreide berichtgeving dan is dat nog voor veel mensen veelal verwarrend.
Ik reed er vandaag weer over en ik zag dat ze aan Dordtse zijde een nieuw soort fiets rail aan het monteren waren. Het lijkt wel een soort transport band. Nu herinner ik me dat Gert Jan Vogelaar, ooit wethouder en raadslid in Zwijndrecht wel eens bezig was geweest om een roltrap te krijgen op die locatie. Zoiets als in de Rotterdamse tunnel. Ik ben overigens wel benieuwd wat deze nieuwe rail gaat doen.
De Rotterdamse tunnel kwam deze week ook nog eens voorbij door een filmpje op You Tube wat gepost werd door Ben Corino van RTV Dordt. Die Rotterdamse tunnel was wel een bijzonder kunststukje zoals die daar gebouwd werd door de mannetjesputters uit Rotterdam. Ooit was ik al de informatie tegengekomen dat de exacte locatie bepaald was door mensen met een wichelroede. In China is dat allemaal normaal maar hier was dat toch wel bijzonder.
Ben Corino heeft zowel een connectie met Rotterdam, Dordrecht als Zwijndrecht. We treffen elkaar wel eens op de Brug, jawel de Zwijndrechtse brug, als wij zo op pad gaan. De brug maakt tegenwoordig onderdeel uit van de hoge snelheid fietsroute die van station Dordrecht naar Rotterdam leid. Voor menig fietser en brug gebruiker roept dat direct vraagtekens op want die route was er toch feitelijk al vanaf het begin.
Jawel, maar de geschiedenis van de brug en de bouw van de tunnel heeft de route flink verminkt, zoals de A16 een enorm litteken door Zwijndrecht is. Zowel Ben Corino als mijn persoon houden ons graag bezig met de geschiedenis en kennen die van Zwijndrecht vanuit het familie deel. Ik ben geboren in Zwijndrecht en Ben zijn familie komt uit de Lindt. Naast die verbinding komen we elkaar overal tegen in de Drechtsteden.
Hij door zijn radio werk en ik vanwege de politiek. Gisteren troffen we elkaar weer in Dordrecht centrum bij de herdenking van de gebroeders de Witt die daar door zijn burgerinitiatief werd gehouden. Het was gisteren honderd jaar geleden dat de beelden werden geplaatst.
De geschiedenis van de Gebroeders de Witt is natuurlijk een bijzondere en is iets waar ik eigenlijk altijd mee geconfronteerd wordt als ik in het Dordtse ben of kwam. Door de grote Kerksebuurt, Wijnstraat, als ik de gevelsteen zag of er naar kijk maar vooral hun aanwezigheid in die beelden vorm. Naarmate de tijd vorderde kwam er altijd wel weer een stukje geschiedenis naar boven. Ik zat in Dordt op school maar kwam daarvoor eigenlijk al in Dordt op die plek vanwege de winkels. En altijd stond of zat daar Johan en Cornelis de Witt.
Op de basis school kregen we de geschiedenis te horen die voor mij nu wel wat anders bekend is dan dat ik toen leerde. De plek waar ik woon en de geschiedenis van Nederland speelde zich toch wel af op al die plekken waar ik kwam. Ik kwam veel in het Hof en nog wel en met de routes die ik reed over de brug en terug werd ik mij steeds meer bewust van wat dat stukje Nederland betekende. En nog wel natuurlijk gezien de geschiedenis.
Het leuke van het burgerinitiatief ter herdenking van gebroeders de Witt is dat het veel mensen op de been brengt die daar echt iets mee hebben. Gisteren ontmoette ik zo weer tal van mensen die iets hebben met het bewustzijn van tijd en altijd bezig zijn met de positieve beïnvloeding van de maatschappij. Van de organisatoren van het Bach festival tot en met de mensen van het Ilvriet koor Al Naharot kwam ik tegen en alles wat daar tussen past, gewoon de maatschappij.
Het was de geschiedenis die ik zag van de wereld zoals die er was in de tijd dat de gebroeders de Witt er liepen. Geschiedenis die Nederland maakt tot wat wij zijn. Ik moest aan Leo Meijer denken die ook de beelden heeft meegemaakt toen hij bij zijn grootouders op bezoek ging en ze daar gezien zal hebben. Ja het is de brug die geslagen wordt in de geschiedenis en waar je niet overheen fietst. Het is waar je heel veel mensen bijeen ziet komen foto's makend of zonder er acht op te slaan aan voorbij rijden.
Hoe bewust zijn we en wat zegt de geschiedenis ons. De film over de Ruyter heeft het over het geschiedenis verhaal mooi beeldend gemaakt. Dordrecht is een mooie filmlocatie en is dat op dit moment weer. Of het nu gaat over Michiel de Ruyter of Pietje Bel het heeft de juiste locaties. Dordrecht kent een rijke geschiedenis in de wereld. Of het nu de Dordtse Cinode is of het de Pilgrim fathers zijn of de gebroeders de Witt het kleine stukje oever waar zoveel op gebeurde en waar zoveel mensen uit de wereld naar terug reizen is toch wel bijzonder.
Die oevers van de rivier herbergen veel geschiedenis. Waar aan de Zwijndrechtse kant de Zwijndrechtse Nieuwlichters zaten werd op de Dordtse oever de Kayo Maru het Japanse oorlogsschip gebouwd. Vanuit Japan bezoekt men daar het monument.
Terwijl ik zo heen en weer fiets over de brug en de veranderingen zie die ik daar heb meegemaakt geniet ik van de geschiedenis. Ik herinner met de EMF en de Victoria en de geuren die daar bij hoorde zoals dat in Zwijndrecht de geur was van Van de Bergh en Jurgens. Maar ook de vele files die toch wel veel stank veroorzaakten op die Zwijndrechtse brug waar je nu dus als fietser wordt gestimuleerd om je snel over te verplaatsen van A naar B of van Dordrecht naar Rotterdam bijvoorbeeld.
Die Zwijndrechtse brug waar op en onder en om heen zoveel gebeurd en gebeurt is en waar zo enorm veel over te vertellen valt dat ik er wel tientallen columns mee zou kunnen vullen. De brug als overspanning in tijd die de geschiedenis verbind. Die uitzicht biedt over de rivier die in de loop van de tijd de levensader is van ons gebied waar internationaal zoveel uit voortgekomen is.
Ik ben er beslist trots op. Het is mijn brug, mijn rivier, mijn stad waar ik naar toe trek ook al is Zwijndrecht mijn Domicilie. Alles gebeurde er op die vierkante kilometer waarin ik mij bewoog waar leven en dood mijn leven vormde.