Waar gaat de reis heen?

Wat is het toch lekker vakantie zeker als je de rust kan vinden om lekker achterover te gaan liggen of in een ander tempo de dingen te gaan doen. Vakantie kent wat mij betreft ook veel stress in de voorbereiding. Al die dingen die geregeld moeten worden maar vooruit eenmaal op vakantie kan ik ook wel genieten. De vakantie van vroeger, ja ik was ooit een klein jongetje, bracht mij naar Drente .

Ik hoorde daar veel verhalen over van mijn ouders en zussen en broer. Tjonge wat was dat ver weg. Een wereldreis. In de voorbereiding zoals ik mij die herinner moesten er koffers gepakt worden met ongeveer alle kleding die we hadden. We gingen best lang, bijna een hele schoolvakantie. Mijn moeder organiseerde dat met een enorme precisie.

Tegen de tijd dat we weg moesten was alles ingepakt en werden zelfs de koffers met inhoud naar het station gebracht en klaargezet voor verscheping. Dat moest wel eerder dan dat wij met zijn vijfen op pad zouden gaan want anders zou dat allemaal niet tegelijkertijd aankomen.

Mijn vader zorgde ervoor dat alle koffers naar het station gingen waar ze werden gewogen van een label voorzien en naar de afdeling verzending gingen. Een bijzonder moment vond ik zelf. Thuis voelde het huis leger aan en bij mij was er een soort zenuwachtig gevoel als dat maar goed gaat.

Nu hoefde ik mij nergens druk over te maken. De dag van tevoren werden er kaartjes gekocht, van die kartonnetjes waar gaatjes in werden geknipt, met een perronkaartje apart kreeg je toegang tot het spoor.. De eerste keer op reis ver weg was beslist wel spannend. De verhalen over overstappen, treinen halen, niet tussen de trein vallen maakten het spannend.

Ik herinner me het oude station goed want het had iets heel aparts, bijna sprookjesachtig. In mijn fantasie was de reis al een groot wonder dus het was alsof je voor het eerst een pretpark bezocht. Dat bleek vooral aan het einde van de reis waarbij je langs de dierentuin van Emmen reed. Jeetje wat een verrassing.

In de trein waar het vol was en mensen gewoon mochten roken was het vooral een plekje bemachtigen aan het raam want dat was ook een beleving. Er trokken werelden voorbij die ik nog nooit gezien had. De radio was destijds het enige wat je bezat en de televisie moest nog komen. Natuurlijk was er de leesportefeuille die wekelijks de wereld in plaatjes voorbij liet komen maar dat is toch anders dan de bewegende beelden.

Het eerste deel van de reis met de ouderwetse hondenkop naar Rotterdam kende ik wel een beetje maar daarna wist ik niet wat er zou komen. Ik begreep wel dat het een heel gepuzzel was hoe er gereisd moest worden. Gingen we nou via Utrecht of Arnhem of moesten we op Amersfoort overstappen. Van tevoren was wel alles uitgeplozen maar was er ook nog zoiets als een perron wat gezocht moest worden..

Nee de stress tijdens de reis was duidelijk en niet alleen bij ons maar bij veel meer reizigers. Allemaal onderweg naar hun eigen bestemming, werk, kazerne, familie bezoek. Een bonte stoet van mensen in hun eigen uniform of klederdracht. Ik mocht niet te veel staren want soms verbaasde mij de uitdossing wel.

Ik was een kind en wist niet beter kan ik uit het Dorp citeren maar toch, het was wel interessant om naar te kijken. Met het station in Rotterdam was ik al gewend geraakt aan de omvang van stations. De geschiedenis van Rotterdam en het bombardement waren mij verteld bij Blaak was dat nog altijd zichtbaar om in het centraal station de wederopbouw als het ware te ervaren.

Voor mij was het van perron naar perron gaan bij de overstap wel het spannendste. Zorgen dat je elkaar niet kwijtraakt en dat was mij als jongste toch wel een hele opgave. Vooral die waarschuwingen vooraf en de verhalen over het gevaar van onder een trein komen prentte ik goed in mijn hoofd. Het was wel machtig interessant die onderkant van de trein. De machinerie, meerdere treinstellen aan elkaar.

Ook het feit dat er treinstellen uit elkaar gehaald konden worden die zomaar een andere kant op konden rijden maakten het allemaal bijzonder. Ook daar was de stress bij mensen op de perrons hoorbaar. Ik vertrouwde maar op mijn moeder die wist dat allemaal. Zij zorgde tenslotte voor ons en wist als geen ander hoe ze de gele borden moest lezen en aan informatie te komen .

De instructie bij de overstap was ook duidelijk het was een soort van precies geplande actie waarbij zij als moeder overste overzicht hield. Sta klaar met je spullen of dat nu een tas of een jas was, ga in in het gangpad staan en volg elkaar goed. Nooit stapten we in de verkeerde trein en altijd lukte het de aansluiting te vinden.

De reis was echt een onderneming en voor mij als jongeling echt een ervaring om nooit te vergeten. Ook naarmate ik ouder werd het bleef een belevenis op zich. Als ik dat afzet naar de huidige tijd dan was het destijds lastiger op de bestemming te komen dan tegenwoordig. Je reist de hele wereld rond alsof het niets is.

Dat het een mooie ervaring was en ik mij bewust was als drie-vierjarige van die reis mag blijken. Het was namelijk niet alleen de reis die het bijzonder maakte of de dierentuin die voorbij kwam als tegenhanger van Blijdorp Rotterdam. De reis ging naar een oer-gebied waar nog op een primitieve manier gewerkt werd.

De wereld waarin ik terecht kwam was als de platen van Jetzes. Er werd handmatig gewerkt door de smid, de boer op het land er was een heuse veldwachter. Schepen met turf voeren er met of zonder families die er op leefden. De turf wat met de hand gestoken in het gebied wat langzaam aan ontgonnen werd. Het water uit de kraan smaakte heel bijzonder en er werd gekookt op turf gestookte fornuizen. Ja de wereld verschilde nogal met die van het moderne Zwijndrecht.

De warmte waarmee we ontvangen werden en de hartelijkheid van ontvangst was voor mij een heerlijk gevoel. Niets was mooiers dan daar naar toe gaan. Ingewikkeld was het wel door het dialect want de helft van de tijd begreep ik er niks van. Het was echt het buitenland waar ze gelukkig hun best deden om verstaanbaar te spreken.

Het waren prachtige zomers en vakanties die ik uit mijn vroege jeugd herinner. Tegenwoordig is het destijds ontgonnen gebied een reservaat wat weer in ere hersteld wordt. De boswachter die ik toevallig ken, die in dat gebied werkzaam is, verteld mij wel eens over de voortgang. We kunnen dan gezellig informatie uitwisselen en lachen om alles zoals het gegaan is.

Vooral de gesprekken over de oer-gebieden en hoe we omgaan met de natuur zijn leuk. De identiteit discussies in Nederland over de natuur zijn in die zin humor. De uitdrukking blijft God schiep de wereld maar de Nederlander schiep Nederland zijn in dat gebied zichtbaar.

Zwijndrecht heeft zijn tuingebied wat altijd als een heerlijkheid werd omschreven ook volgebouwd. Het dorp waar ik naartoe ging op vakantie wat in 1871 ontstaan was had destijds misschien vijfhonderd inwoners die geheel verspreid woonden. Nu wonen er meer dan drieduizend mensen die geheel verbonden met de wereld zijn. Anders dan in de tijd dat ik er kwam en de sfeer uitstraalde uit de begintijd dat het gesticht werd.