Van verdwenen kerken en gebouwen
Vorige week stapte ik op de fiets richting Dordrecht op weg naar een afspraak zonder precies te weten waar ik heen moest. Of dat slim is dat is aan jullie om te oordelen. Daarnaast was het ook nog een wat vage locatie buiten. Ik zwaaide nog even naar een kennis waarmee ik een gesprek had gehad over onder andere verdwenen kerken. Juist door die kennis reed ik iets anders en mijmerde nog even na over die verdwenen kerken
Omdat ik op de Koninginneweg woon schieten er meteen beelden voorbij. Tenslotte is de Koningskerk, een mooie wederopbouwkerk, verdwenen en is het gat van die gesloopte kerk nog steeds niet opgevuld. De woningbouwvereniging is daar samen met een andere partner bezig om daar invulling aan te geven.
Dezelfde woningbouwvereniging , Woonkracht10, heeft haar kantoor op de hoek van de Bruïnelaan Lindelaan zitten op een locatie waar een enorme kerk heeft gestaan. Nu heb ik die kerk minder op mijn netvlies staan dan de Koningskerk maar bij het zien van de foto s van deze verdwenen kerk moest ik toegeven dat dit een bijzonder imposant gebouw was.
Nu zijn er meer kerken verdwenen of hebben een andere functie gekregen en is dat niet zo vreemd met de leegloop van kerken maar het zijn wel mooie monumenten die verdwenen zijn. Het hield mij bezig op mijn fietstocht naar en door Dordrecht. Ik was onderweg naar het leerpark zoals dat zo mooi heet. Ik fietste een route die ik in het verleden ook vaak nam als student aan de middelbare technische school.
Om nu eens niet stereotiep dezelfde route te nemen sloeg ik af van de Brouwersdijk en fietste richting Roemer Visschersstraat . Ook in die wijk staan nog genoeg kerken maar mijn oog werd vooral getroffen door de vele verschillende winkels met veranderde namen. Alle winkels waren veel internationaler geworden viel mij op. Waar ik vroeger gewend was alleen een Joodse begraafplaats tegen te komen kwam ik nu direct al een aantal Poolse winkels tegen , een Turkse slager en supermarkt en mogelijk dito kapper en een Chinese wok.
Ja verdwenen kerken dacht ik maar ook wijken met een heel ander signatuur . Als je er nooit door heen rijdt valt het niet op. Eigenlijk is dat in Zwijndrecht niet anders. De Poolse winkel is er dan wel niet maar een Turkse supermarkt hebben we wel of de Marokkaanse winkel en vooral veel Turkse bakkers, thee of eethuizen.
Met in de gedachte de verdwenen kerken en de maatschappelijke veranderingen fietste ik door maar het bleef mij bezighouden. Niet de gedachte dat alles veranderd want dat is inherent aan de tijd maar de snelheid waarmee het zich soms voltrekt. Dat was het . Ik was in het verleden gewend dat een verandering niet zonder slag of stoot plaats vond. Er moest een soort integratie plaats vinden en dan nog kon het niet zoals ik Zwijndrecht ervaren had.
Die gedachte plaatste mij verder terug naar mijn jeugd want daar zat dan toch de clou waarom ik mij verwonderde over de internationale corridor waar ik fietste want na de Pool, de Turk reed ik automatisch langs de Chinees. Hadden we dan niks buitenlands vroeger? Was dat dan zo ver weg zonder tv en internet. Eh nee. Ik was gewend dat de vader van mijn jeugdvriendje Ruud zaken deed met Taiwan. Dat er een Poolse familie woonde op de Lindelaan, maar ook de Italiaanse familie en dan alle Indonesische mensen in de straat en buurt.
Wat anders is geworden is de handelaar in het straatbeeld die steeds meer een buitenlandse achtergrond heeft. Waar zijn dan al die Nederlandse handelaren gebleven vroeg ik mij af. Ook verdwenen net als de kerken en tal van winkels. Zestig jaar winkelcentrum passage hoe zit het daar eigenlijk qua samenstelling. Een van mijn overbuurmeisjes zit daar nu in de handel van rokerscentrum Boulogne, van Kapinga en van Neutegem bestaan nog altijd de naam.
Vanuit die gedachte voelde ik mij wel verbonden met Roemer Visscher die als handelaar schrijver ook van die invalshoeken kon hebben. Elegieën of jamertjens zoals dat benoemd word, ja daar voelde ik wel de verwantschap.
Omdat ik aan het fietsen was gaf dat voldoende ruimte voor deze overdenking. Zelfs de vertrouwde middelbare school was al vervangen door een nieuwe school. Niet alles blijft bij het oude en net zoals mijn jeugdvriendje al snel verdween, zo verdwijnen er wel meer zaken in het leven. Voor alles komt wel wat nieuws terug dacht ik, zolang het in liefde bloeit kan het niet fout gaan.
Toch liet de gedachte mij niet los en probeerde ik veel verdwenen winkels te herinneren. Ik kwam er wel achter dat ik er genoeg vergeten was en dan vooral omdat ik of wij als familie daar niet kwamen of gewoon omdat je er niet meer over spreekt. Ik weet dat Kees Popijus over deze materie aan het schrijven is en wacht dan zijn boek af om te kijken hoeveel handelaren ik nog herken.
De fietstocht naar Dordrecht en terug leidde mij langs tal van verdwenen gebouwen waarin ik terug kwam in vervlogen tijden en mij rijk voelde. Rijk als de rederijkers van Roemer Visscher die naast het Nederlands, frans, Italiaans en latijn machtig was ook nog handel dreef op de Oostzee. Hij haalde zijn inspiratie uit wat hij meemaakte. Door verwondering en ontzag ontstaan zo mooie namen zoals die van zijn dochter die hij Tesselschade noemde.
Ik voel mij verbonden met tal van schrijvers maar wordt altijd weer warm van de verbeelding en krijg inspiratie als ik zo door de straten zwerf met al die bijzondere namen. Onderweg naar nergens in een door de agenda verkeerd verbonden tijd. Want mijn afspraak stond verkeerd in de agenda en zorgde er toch weer voor dat ik een reis maakte door tijd geweven gedachten en mij met twee voeten terugbracht in deze tijd.
Uiteindelijk kwam het met de afspraak toch goed en leverde dat weer ontmoetingen op die anders waren dan verwacht. Het is best goed om je eens te verwonderen over wat er gebeurt en te kijken wat je inspireert in plaats van wat je irriteert.
