Roodborstje tikt tegen 't raam

Het is al weer even geleden dat ik een column schreef. Geen inspiratie? Nee hoor meer dan genoeg. Ik ben in staat om elke week of dag wel een column te schrijven. De vraag is dan is dit niet tevee?l of vinden jullie dat wel leuk. Ik vindt het leuk om te schrijven en doe dat altijd met plezier.
Toch heb ik er wel weer over nagedacht wat de invalshoek dit keer zou zijn.

Eigenlijk wist ik het wel  en terwijl ik net nog door Kort Ambacht fietste en toen ik langs het nieuwe multi functioneel centrum reed wist ik het zeker. De december maand en zeker nu met kerst en de kerstgedachte voelde ik mij weer helemaal thuis. Ik keek naar de schoorsteen op de dijk en dacht aan de tijd dat mijn vader van de VOZ naar huis kwam met zijn kerstpakket.

Ik kon er tranen van krijgen van die doos vol lekkers en het mysterie wat er om heen hing voordat deze open ging. Ook zat er altijd een groot blik verse olie bij voor de oliebollen die mijn vader uiterst smakelijk wist te bakken  en was alles uitgepakt dan ging ik graag nog even de kalender bekijken die er ook nog bij zat.

Het waren de dagen voor kerstmis waarbij de winter bijna standaard gepaard ging met guur weer en vrijwel altijd sneeuw. Het waren de donkere dagen voor kerst waarbij de VOZ toch een warm plekje had in mijn hart en die toch wel een groot deel van de sociale situatie van het gezin betekende. Mijn zus Ank speelde klarinet bij het muziekkorps van de VOZ, voorheen van de Bergh en Jurgens, en later ook mijn oudere maar toch jongste zus.

Mijn binding met de fabriek was behalve de kerstpakketten mijn  vader die thuiskwam met de verhalen over de Lurgie of de vetfabriek en al die mensen die er werkten en uit alle windstreken vandaan kwamen. Maar ook Sinterklaas was voor mij een binding met die fabriek die toch wel heel vaak ruikbaar was door heel Zwijndrecht. Maar ook gewoon brood op de plank

De december maand was gezelligheid en zeker naar de kerst toe met dat gure weer en de kale bomen bij ons in de tuin. Mijn moeder zorgde ook altijd voor de vogels in de tuin die hongerige in onze Japanse kers naar binnen zaten te kijken. Niet alleen mussen maar ook spreeuwen,merels , koolmezen en een roodborstje. En in gedachten wilde ik al die dieren graag binnenlaten zoals het liedje destijds ging.

Roodborstje tikt tegen 't raam, tik, tik, tik , Laat mij erin, laat mij erin
't Is hier te guur en te koud naar mijn zin , Laat mij er in, ja er in.   We gaven de vogels eten en ik zat te kijken hoe de brutaalste vogels alles opschrokten en wat was ik begaan met de merels en de koolmezen en vooral dat roodborstje.

En met dat liedje in mijn hoofd reed ik vandaag verder richting huis in het veranderde Zwijndrecht sinds de tijd waar ik terugdacht naar de VOZ ruim vijftig jaar geleden. Mijn vader werkte toen nog op de zaterdag waarbij het liedje past ; Waarom ben jij nooit op zondag vrij.  Het is nu vijf en vijftig jaar geleden dat we van die zaterdag werken af stapten en er meer vrije tijd kwam.
Verandering treedt er altijd op. De wijk waar ik doorheen fietste is gehalveerd en het hervormd centrum komt nu terug in de vorm van het MFC de rijksweg fiets ik onderdoor en de brug is de Zwijndrechtse brug als ik de Dordtenaar mag geloven, tegenwoordig het AD/Dordtenaar,  die al lang geen rijksweg meer is.

Wat er ook verandert is is het boodschappen doen. Ik had daar ook heel bijzondere herinneringen aan. Je moest toch zeker op tijd alles in huis halen of sparen voor al die extra s aan lekkere dingen die je ging eten.  Heerlijke momenten van gezamenlijk eten, gezelligheid met mijn ouders en broer en zussen. Het waren kostbare korte jaren van samenzijn waar ik heel dankbaar voor ben.

Deze week heb ik de alternatieve voedselbank gevolgd en gezien en gelezen hoe de mensen zich inzetten voor de doelgroep die niets heeft . Ook dit is iets van alle tijden maar tegenwoordig wel een echt fenomeen. Het is niet iets wat alleen bij de kerstgedachte past maar waar ik wel zag hoe er met veel liefde en aandacht mensen net zo blij werden  en worden gemaakt zoals ik dat ervaren heb als kind met het kerstpakket van de VOZ.

Het is een mevrouw die achter het initiatief van de alternatieve voedselbank zit, er is dus ook een officiële waar je drie jaar terecht kan, en daar deed het tweede deel van het liedje van het tikkende roodborstje mij aan denken; 't Meisje deed open en strooid' op haar schoot, Kruimeltjes suiker en kruimeltjes brood.  Dat was het roodborstje wel naar de zin , Vloog toen het bos maar weer in. De wereld is veranderd, het kerstfeest is veranderd maar armoe blijft bestaan.

Armoede is een begrip geworden waarin we definiëren dat het meedoen in de maatschappij, middels een computer, aan sportverenigingen en ons net kunnen kleden en voeden de norm is voor wat armoede is, met uiteraard een dak boven het hoofd .In de klas op de lagere school wisten we wie het arm had of zelfs in armoede leefde.  Dat was te zien aan de kleding, geen speelgoed en meer duidelijke uiterlijke kenmerken.

Mijn rijkdom zit in mijn hart, in het meevoelen van het roodborstje dat mij vraagt toegelaten te worden.  Ik laat het roodborstje toe in mijn hart en deel mijn korstjes brood met liefde. Ik sta tevreden te kijken hoe puissant rijke mensen  hun rijkdom vergroten en zie hun armoe. Ik draag wereldvrede mee, ik herken dat in het kerstverhaal met de geboorte van het kindeke.

Ik geniet van het deel wat ik bezit en in gedachten denk ik aan de vreugdevolle momenten in mijn leven en aan mijn vader die na de kerst zich ging voorbereiden op het bakken van de oliebollen en appelflappen om zo het nieuwe jaar in te gaan. Heerlijk toch om zo te genieten met wat deegwaar en poedersuiker. Zo geniet ik van de laatste dagen van het jaar en hoor de klok de laatste momenten wegtikken., tik tik tik

fijne feestdagen allemaal en een vredevol en vreugdevol nieuwjaar met Chrisjewierook