Je kan de boom in met die busbaan
Soms heb je van die momenten van twijfel maar ook wel geluk. Gekke momenten waarin een soort kriebel zit. Een kriebel die te vergelijken is met een soort voorjaarsgevoel. Waar de een gaat schoonmaken zit de ander moe in een stoel.
Het weer van de laatste tijd deed mij dat opwekken en opgewekt ging ik lekker aan de slag. Natuurlijk was ik mij bewust van de herfst want ik bleef maar blaadjes harken maar ook genieten omdat het zo lekker warm was. Je kan me de boom in zullen sommige mensen roepen het is gewoon herfst.
Dat deed ik dan ook ik klom de boom in gewapend met snoeimes en takkenschaar om het uitzicht vanuit huis weer eens te verbreden. Vele grote takken gevuld met blaadjes ontnamen mij toch wel wat licht in huis en het voelde alsof ik kapper was geworden. Bomenkapper uiteraard.
Boven in die bomen, ter hoogte van de goot krijg je dan toch wel weer een andere blik op de wereld van het Zwijndrechtse. Zeker als je net meterslange takken hebt afgezaagd en vele mensen hebt gegroet die voorbij kwamen en verbaast naar boven keken. Een enkeling gaat dan nog een gezellig praatje met je aan maar verder is het eigenlijk wel rustig.
Heerlijk genietend van het lekkere weer met een mooie blauwe lucht zijn het leuke momenten van overdenking. Over de boom zijn groei, de ontwikkeling in tijd van boom voor een gewoon huurhuis naar een boom voor een slooppand tot weer een van de hoogste bomen in de straat voor opnieuw een huurhuis. Want gewoon is het ondertussen niet meer.
De identiteit van wat het was tot de identiteit wat het nu is is in 20 jaar flink verandert. Terwijl de identiteit huis gebleven is zijn de inzichten, waarden en normen flink veranderd en dat is eigenlijk wel raar. Dat heeft vooral te maken met de woningbouwverenigingen en wat daarmee in en rondom gebeurt is. Want mijn huis is van een woningbouwvereniging. Eentje die huizen tot aan de hemel bouwt.
Maar net als de bomen niet tot aan de hemel groeien, groeien huizen en vooral visies niet mee. En bij gebrek aan inzicht worden ze ingehaald om weer plaats te maken voor degelijke waarden en normen. Terwijl ik uit die boom zo ver de Koninginneweg uitkeek naar de flats op de veilingdreef en bedacht hoe het er in de jaren vijftig uitzag, dacht ik de identiteit is niet veranderd maar slechts de aankleding ervan.
Deze weg was een kale weg zonder bomen, met geen onderdoorgang bij het spoor, die eindigde bij de Lindelaan die zelf weer doorliep tot aan de Bootjessteeg.. een tijd waarin de auto nauwelijks aanwezig was. Nu zie je dat de identiteit van beide wegen meerdere keren gewijzigd is in profiel en met de beplanting van bomen. Toch in die boom zie ik ook hoe rustig het verkeer is ondanks de toename in aantallen auto s.
De bus rijdt rustig voorbij , leeg of met een enkele passagier, minder vervuilend dan vroeger maar ook die had een toekomstperspectief van een eigen busbaan. Ook daar is het inzicht gewijzigd van een brede busbaan die twee richtingen op kon zoeven naar een enkele baan, naar geen baan zoals deze maand gemeld werd. Inzichten veranderen en dat alleen maar omdat de bus een andere route rijdt. Hoe simpel kan het leven zijn.
Terwijl ik zo mijmerend in mijn boom zit de takkenzooi onder mij in ogenschouw nemend bedenk ik me hoe de discussies over het openbaar vervoer over deze weg verliepen en verlopen zijn. Tenslotte waren er tal van inzichten. Een er van sloot aan op de geschiedenis van openbaar vervoer die er tot 1943 was namelijk de tram.
Weliswaar liep de tram over de Rotterdamse weg naar het veer maar in de nieuwe gedachte zou deze uit Ridderkerk aan gaan sluiten via de Koninginneweg op het NS station. Was er lang sprake van het doortrekken van de metro werd er in de politiek een plan gepresenteerd van een tram. Toen dit het niet werd kwam op dezelfde plek een busbaan die het dus ook niet wordt.
En dan woon je in huurwoning en mag je zoals een aantal van mijn buurtjes die verhalen aanhoren dat dit er allemaal gaat komen en dat daarom men de huizen wil slopen . Niets van dat al dus maar de waarden en normen keren terug. Waar vroeger de huurder niet mocht zeuren over tochtige en slecht onderhouden woningen, rijp voor de sloop, zijn ze nu ineens geconfronteerd met een opgeknapte woning.
En plots is daar dan die kriebel dat onbeschrijfelijke gevoel om dingen te gaan doen weer aan te pakken en de boel gezellig te maken. Na al die overdenkingen klim ik uit de boom om de takkenzooi te verwijderen en ruimte te bieden aan de buurtjes die zich ondertussen in elektrische rolscooters verplaatsen. Geduldig wachten ze tot ze er door kunnen en nemen de tijd voor een praatje.
Het is toch maar lekker dat we met zijn allen zo opgewekt en tevreden kunnen genieten van de simpele dingen van het leven waarbij de identiteit van het gebied niet veranderd maar eerder versterkt wordt. De buurvrouw komt thuis en heeft tom poucen meegenomen voor bij de koffie. De buurman kijkt tevreden naar de gesnoeide boom en steekt zijn duim omhoog.
Vroeger klom ik omhoog in de kranen bij de Rotterdamse Droogdok Maatschappij vertelt hij. Nu de hoogte inklimmen laat ik maar uit mijn hoofd lacht hij. Zijn huis is nu ook aangepast en uiteindelijk zijn alle originele aspecten van gevelkachels, zachtboardplafonds uit de jaren vijftig nu ook bij hem verdwenen. Zijn waarden en normen zijn echter weinig verandert, wel het glas de verwarming.
De momenten van twijfel en geluk, ik koester ze maar als een herinnering en een vooruitblik. Waarden en normen blijven bestaan en visies kunnen vergaan. Wat sterker wordt is de identiteit die is blijven bestaan.
