Met het Leihuus in gedachten denk ik aan vrede
Ik zit regelmatig in archiefbeelden te neuzen en loop dan weer enorm warm van alles wat ik zie, foto’s, kaarten , schilderijen over Zwijndrecht en omgeving. Ik wordt er echt blij van als ik daarin meegezogen wordt en bij de plaatjes het verhaal moet vinden.
In de toevalligheid van ontmoetingen en uitwisseling van feiten is het dan mooi hoe alles op zijn plaats valt. De ontmoeting die plaatsvond met Frans en Hilde Meijer bijvoorbeeld die op bezoek kwamen met schrijfster Martine Letterie en de vertaalster van het boek groeten van Leo Etsuko nu dus ook in het Japans te lezen. Het ging om het verhaal wat wereldwijd verteld mag worden en altijd actueel blijft. Kinderen in de oorlog die slachtoffer zijn door wie of wat dan ook.
Aansluitend kwam ik Menno Schotel tegen. Hij is geboren in het Leihuus in Zwijndrecht op de Bruïnelaan. De ontmoeting vond plaats vanwege zijn tante Jeanne die de aandacht kreeg. Menno vertelde hoe hij het huis en de tuin wel miste, waar hij zo leuk had gespeeld en hoe het voor hem wel tegenviel hoe zijn geboorteplek, verdwenen, er nu uitzag.
Toch zat in beide ontmoetingen iets heel moois. Herinneringen die binnen de historische context weliswaar beladen zijn maar ook mooi omdat ze een boodschap meedragen. Boodschappen die ik ook tegenkom als ik in de archieven zit te neuzen. Nee, ik ben niet blij met de huidige stand van zaken inzake oorlogen op de wereld want ik vind ze eigenlijk nergens goed voor.
Toch heb ik er dagelijks mee te maken. Is het niet via de media, dan zijn het wel de vluchtelingen die we opvangen of nieuwe publicaties. Tachtig jaar vrijheid vieren we en dat is wel heel bijzonder. Zwijndrecht viert die vrijheid in het bewustzijn van haar geschiedenis.
Op youtube vind ik filmpjes terug uit die oorlog waarin Zwijndrecht voorkomt. De veerpont, het gemeentehuis, de brug maar ook de straten als Bruïnelaan of Kerkstraat komen voorbij. Je ziet het leven voortgaan ondanks de bezetting. Het is voor mij rond de tijd van Pasen dan ook altijd weer een bijzonder moment.
Zelf werd ik in negentien achtenzestig wakker met een tulband op mijn hoofd na een ingrijpende operatie. Ik overleefde het en na een paar weken ziekenhuis liep ik weer rond en deed de wereld om mij heen alsof er niets aan de hand was. Ik zie nu regelmatig de oorlogsbeelden zoals ik die destijds ook van Vietnam zag. Nu zie ik ook de kinderen met hun hoofden of andere lichaamsdelen in verband en voel die verwantschap.
Ik was geen oorlogsslachtoffer maar mocht ook mijn ziekenhuiskamer niet verlaten en zag af en toe mijn ouders tijdens hun bezoek . Ik lees dan ook groeten van Leo en zie dat universele deel van ellende. Het maakt niet uit wie je bent of waar je bent, maar als die klop op de deur er is of je huis wordt gebombardeerd dan is het over.
Zwijndrecht kent dat op kleine schaal. Het is goed terug te lezen in de laatste publicatie van Kees Popijus. Wat doen wij elkaar aan. Het verraad, passend in het paasverhaal, dat plaatsvindt en menselijk leed met zich meebrengt, is onvoorstelbaar. Dagelijks zie ik het nog voorbij komen en besef hoe belangrijk het is om te werken aan die wereldvrede en daar een rotsvast geloof in te houden.
Kan dat in Zwijndrecht dan? Maar natuurlijk! Iedereen kan dat maar dan moeten we over de drempel van haat heen stappen. Ik vind het dan ook mooi om het verhaal , the passion, van Pasen verteld te zien worden op televisie wat jaarlijks op verschillende plekken gespeeld wordt.
De vertaling met moderne muziek waarin teksten zo mooi ingepast worden geven voeding aan dat stukje wat mensen nodig hebben om wereldvrede te voelen. Dat stuk universele liefde en het rotsvaste geloof wat een mens spiritueel verbindt.
Op de begraafplaats het Essenhof waar ik Menno Schotel tegenkwam ging mijn hart weer open voor alle mensen en volken. Vergeving en verdraagzaamheid waren voor mij daar kernwaarden. Wat ik zie bij the passion is verbinding in spiritualiteit zonder een vaste zuil. Ik ben er voor je, zag ik telkens voorbij komen.
Ja dacht ik, wie je ook bent, wat je ook geloofd vanuit wereldvrede ben ik er voor je en dat ervaar ik als ik bijvoorbeeld voorbij de vredespaal loop. Ik denk aan allen als ik bij het vredesmonument sta met de dodenherdenking.
De oorlog in Zwijndrecht wordt zichtbaar gemaakt door een fietsroute met qr-codes en de Stolpersteine wandelroute geeft een pracht moment van reflectie. Laten we elkaar omarmen en begrijpen dat we op deze aarde met liefde voor elkaar meer bereiken dan met oorlog.
Vier het feest van de vrede op vijf mei in het besef dat we er voor elkaar zijn.
Ik denk terug aan de tijd dat ik een tulband op mijn hoofd had en de tijd in het ziekenhuis waar alles er nogal primitief aan toe ging. Ik voel de pijn van de oorlogsslachtoffers en stuur liefde en boodschappen van. Geloof, hoop en liefde , bloed zweet en tranen dat is wat er nodig is om te komen tot wereldvrede. Het begint met dat zaadje in jezelf en er te zijn voor een ander.
Met de foto van het Leihuus, denk ik aan de eerste herdenking van de oorlog op die locatie en de verandering die de wereld voortdurend ondergaat. Ik denk aan de Dordtse dom waar vanaf de toren the Passion een afronding vond en aan de voet de Houttuinen ligt en waar ik als kind opnieuw de wereld inkeek. Pasen blijft een belangrijk moment voor verbinding en laat ik zeggen ; ik ben er voor je. fijne dagen
