Van het Meepad tot en met de Lindonk
De afgelopen week was ik druk bezig met, zoals vaker tegen het einde van het jaar, kijken naar adressen van mensen die ik nog moest of wilde bezoeken. Het was vooral het afhandelen van zaken waarbij heel vaak situaties uit het verleden voorkwamen. Juist die situaties wekten beelden op van mensen die overleden waren en die mij best dierbaar zijn. Geen familie maar wel mensen die een rol in mijn leven speelden op tal van vlakken.
In de voorbereiding van de bezoeken en de gedachten aan de mensen die ons ondertussen ontvallen waren, doken ook mensen op die nog leefden en waarbij ik de zin in had weer eens te ontmoeten. Nu was ik in mijn drukte niet echt bezig met de ontmoeting als wel met het organiseren van mijn agenda. Vooral dat was leuk omdat het passend krijgen niet echt wilde lukken.
Toch ging ik met een gezonde dosis moed der wanhoop aan de slag om er op te vertrouwen dat alles op zijn plek zou vallen. Fietsend over het Burgemeester Doornplein richting Raadhuisplein reed ik in gedachten aan tal van mensen voorbij die er gewoond hadden en het heerlijke liefdevolle gevoel aan die mensen en hun inzet voor Zwijndrecht vervulde mij wel met een lekker kerstgevoel.
Toen ik de bocht om reed en het gemeentehuis met carillon zag bracht mij dat met die kerstgedachte bij zoveel mensen dat ik daar even ging stilstaan om te genieten van alle lichtjes die de straat verlichten. Ik was weliswaar doelgericht onderweg maar dat stilstaan deed mij goed. Ik moest denken aan oud collega’s van mijn vader die op de Unimills had gewerkt en ook een verbinding hadden met het gemeentehuis. Wie niet, dacht ik want geboortes, trouwerijen en tal van officiële momenten vonden en vinden daar plaats.
Iemand als Paul Hoogerwerf die zowel als raadslid gewerkt had op het gemeentehuis en op de unimills een belangrijke rol had, sprong als gedachte naar voren maar ook Jaap Nieuwenhuis, getuige bij mijn huwelijk en oud collega van mijn vader. Jaap kende ik uit de verhalen van mijn vader maar ik kwam hem tegen in het club en buurthuiswerk, bij bouwstad. Hij deed veel meer dan dat en zijn verhalen over hoe hij de oorlog had beleefd zijn mij altijd bijgebleven. Paul Hoogerwerf was een bijzonder betrokken mens die als raadslid van de PvdA en sociaal mens mijn vader had bijgestaan op de fabriek.
Zijn sociale betrokkenheid bij de maatschappij en het contact wat wij door de jaren hadden was voor mij altijd goud waard. Terecht dacht ik dat een ruimte in het woongebouw Swinstaete vernoemd was naar hem. Met zijn inzet voor mens en maatschappij werd hij daarmee terecht geëerd. Swinstaete was een mooi voorbeeld van het nieuwe wonen voor ouderen toen het ontstond, en is het nog steeds wel. In gedachten was ik ondertussen verder gereden en was al aan het eind van de Bruïnelaan toen ik met het ouderen wonen, het Meepad zag en de Lindonk.
Omdat ik ook in en met en over de Lindonk genoeg had meegekregen stond ik op de hoek bij Villa Bertha weer even stil. Ik dacht aan burgemeester Pijl Hogeweg die de laatste burgemeester was geweest die daar woonde en die ik had leren kennen bij zijn inhuldiging als burgemeester. (Ik moest een ladder met lekkers van de middenstand presenteren). Ik dacht even terug in tijd en aan de foto’s van villa Catherina, de tram die daar voorbij reed en de wereld van verschil in het ouderen wonen zoals dat destijds ontstond aan het Meepad.
Eigenlijk kon ik mijn geluk niet op toen ik een uitnodiging kreeg voor een eerste kerstmarkt in de Lindonk. Tussen de gedachte aan dat bejaardentehuis wat er ooit ontstaan was waarbij oudjes als vijfenzestigjarigen een plek vonden om de laatste jaren van hun leven te slijten tot het nu modernere ouderenzorg complex met mensen met al hun ouderdomsverschijnselen. Vijfenzestig is al lang geen reden meer om daar te gaan wonen, dat doe je zolang mogelijk thuis zoals ooit mijn buurman Joop dat deed tot zijn eenennegentigste.
Ik zag in mijn fotobestanden een foto terug van die Rotterdamseweg die past bij mijn eerdere gedachte aan die weg in het verleden. De tram maar eigenlijk ook nog wel het witte huis naast de Lindonk. Mijn agenda volgend kwam ik dan toch binnen, in de Lindonk, op de kerstmarkt om daar een stuk gezelligheid te brengen met wat spulletjes. Ook daar kwam ik uiteraard weer een aantal kennissen tegen maar ook weer een eenennegentig jarige die ik een paar jaar niet gezien had. Ook die ontmoeting paste mooi bij de herinnering die ik had toen ik stilstond bij het gemeentehuis en het mooiste was dan ook dat het kerstgevoel dat ik daar had doorwerkte in het contact met Pauline, de eenennegentig jarige.
Het was een mooi gevoel om contact te leggen met iemand die al veel omzwervingen had gemaakt door het leven en nu daadwerkelijk als oudere daar een rustplek had gevonden.
De ontmoeting en alles wat er in samenhang mee te maken had deed haar en mij goed. De reflectie die ik weleens eerder had meegekregen toen ik een honderdjarige was tegengekomen in die Lindonk, twintig jaar eerder, kwam weer boven.
De periode waarin Pauline, Jaap en Paul waren opgegroeid, waren zo anders dan nu dat het mooi is om daar bij stil te staan. Als ik terugdenk aan het gemeentehuis en daarachter de Julianaschool, dan past dat mooi in het plaatje.
Het nieuwe raadhuis met het carillon uit de Koningskerk, een wederopbouwkerk, wat er staat met de Julianaschool achter de nieuwbouw, is een mooi symbool tezamen met de Stolpersteine en de Vredespaal. Een eeuw van veranderingen en gebeurtenissen op wereldtoneel.
Zwijndrecht zit vol met herinneringen en als je bij die gedachte de liefde en warmte terug kan halen die bij het kerstgevoel past, dan kan je als mens de vrede op aarde voelen, ook al is er heel veel oorlog.
Ik kijk nog eens naar de foto en zie de brievenbus, de rails en de vervlogen tijd maar zie ook de geschiedenis van het witte huis en denk met vrede in mijn hart aan al die mooie en lieve mensen die Zwijndrecht gemaakt hebben en maken tot wat het is.
een mooi kerstfeest gewenst en een vredevol nieuwjaar.
