Rotary rijdt voor Lunenhof
ZWIJNDRECHT - Voorzitter Heijnen: “Er is geen alternatief!”
Loes is jarig. Daarom zijn er vlaggetjes opgehangen en is haar stoel versierd. Er wordt getrakteerd op roze, geglazuurde koeken. De stemming in de Lunenhof in Zwijndrecht is vrolijk en opgeruimd.
De Lunenhof. Iedereen in Zwijndrecht kent het. Het is een ontmoetingcentrum voor mensen met een verstandelijke en/of lichamelijke beperking. Zij kunnen daar cursussen volgen maar ook deelnemen aan allerlei activiteiten. Het merendeel van de bezoekers heeft een verstandelijke beperking, soms is die wat heviger, soms wat minder.
De Lunenhof heeft geld nodig. De financiële crisis die de wereld en ook Zwijndrecht al enige tijd in zijn greep houdt, is er een van de oorzaken van dat de bodem van de ‘schatkist’ aardig in zicht begin te komen. En dan gaat het vooral om de exploitatie van het gebouw aan de Moermond en alles wat daarbij komt kijken.
De zorg voor de bezoekers wordt financieel mede mogelijk gemaakt door de Stichting Philadelphia, een christelijke, landelijke organisatie voor mensen die zorg en ondersteuning nodig hebben. Philadelphia is verantwoordelijk voor de inhoudelijke kant van het werk, voor de kwaliteit (en de handhaving daarvan) van beroepskrachten en vrijwilligers
Rotaryclub Zwijndrecht Waal en Devel, die ook in het verleden de Lunenhof al financieel heeft geholpen, zet er zich dit jaar weer een keer voor in. Dat betekent dat een belangrijk deel uit de opbrengst van de jaarlijkse Rotary Rally voor de Lunenhof bestemd is. De slogan zou dus kunnen zijn ‘Rotary rijdt voor Lunenhof’. En dat gebeurt op zaterdag 18 september. Dan zullen naar verwachting vele tientallen rallyrijders deelnemen aan een ontspannen puzzelrit die zich afspeelt in de gemeenten Moerdijk en Drimmelen in Noord Brabant, maar waarvan de start en ook de finish in Zwijndrecht is.
Felix Heijnen, voorzitter van de Stichting Lunenhof, vertelt dat onder leiding van de beroepskrachten en vrijwilligers dagelijks (ook in vakanties) tal van activiteiten plaats hebben, die zich richten op het behoud van vaardigheden, geheugentraining, bewegen enzovoort. Er is een dansclub en een computerclub en er worden playbackshows, bingoavonden, Sinterklaas- en Kerstfeesten georganiseerd. “Alles wat valide mensen zelf kunnen organiseren, organiseren wij hier voor deze mensen”, aldus Felix Heijnen.
De Lunenhof bestaat inmiddels zo’n 20 jaar. En wie mocht twijfelen aan het bestaansrecht ervan heeft aan Heijnen een kwade. Met een nadrukkelijke toon in zijn stem zegt hij: “Er is geen alternatief! Wat gebeurt er als de Lunenhof zou ophouden te bestaan? Dan zijn er dus helemaal geen mogelijkheden meer in deze gemeente voor die mensen. Hier vinden ze aansluiting bij mensen die op dezelfde manier en in hetzelfde tempo leven.”
“Het geeft ook vastigheid in hun leven. De samenleving van vandaag biedt te weinig mogelijkheden voor deze mensen om aan het soort activiteiten deel te nemen die wij voor hen organiseren. Als de Lunenhof zou moeten sluiten, zou je hen niet horen, hoor. Ze zouden het ondergaan, maar dan vereenzamen ze wel. Zeker degenen die in gezinsvervangende tehuizen verblijven. Een zichzelf serieus nemende samenleving kan en mag dat toch niet laten gebeuren!”
De Lunenhof krijgt een kleine – en natuurlijk erg gewaardeerde – subsidie van ruim € 2000 van de gemeente Zwijndrecht. Elk jaar wordt opnieuw bekeken of dat geld zal worden toegekend. Het is niet alleen de onzekerheid daarover, maar ook de hoogte van het bedrag, die het bestuur van de Lunenhof noopt tot het zoeken van andere inkomstenbronnen. En wie er eens een paar uur doorbrengt, zal onmiddellijk moeten beamen dat geld, gegeven aan de Lunenhof geen weggegooid geld is. Integendeel, de warmte en het geduld waarmee de medewerkers met de bezoekers omgaan is hartverwarmend.
Neem bijvoorbeeld de 37-jarige Martine Tuijl, die er ooit als vrijwilliger binnenkwam en er nu niet meer weg zou willen. Ze zegt: “Ik ben als invalkracht begonnen. Wat me vooral aanspreekt is het creatieve, het zoeken naar mogelijkheden voor de mensen, het sociale contact en het bieden van een zinvolle dagbesteding.”
“Maar ik ben eigenlijk een bekeerling. Ik heb een administratieve opleiding en ik had altijd geroepen: ik wil nooit in de zorg werken. Toch ben ik een keer gaan kijken en ik was meteen verkocht. En nu zie ik het als een soort roeping. Het mooie is dat je mee kunt helpen mensen, waarvan niets verwacht wordt, toch tot iets te brengen dat ze goed doen. En met iets heel simpels kunnen ze enorm blij zijn. Ik ben nu ook een opleiding op dit gebied aan het volgen. Het is inmiddels ruim drie jaar geleden dat ik hier voor het eerst binnenkwam en ik heb er nog geen dag spijt van gehad.”
Fotobijschrift:
Zo maar een middag op de Lunenhof in Zwijndrecht, en…er is er een jarig!