Zwijndrecht verlicht, kom kijken en groet elkaar.
Het is weer de tijd van heerlijke avondjes, lichtversieringen en gezelligheid alom. Natuurlijk is gezelligheid iets wat een mens zelf maakt of ervaart, maar zodra ik al die lichtjes weer zie in tuinen of bij mensen in huis dan bezorgt mij dat toch wel een bijzonder gevoel. Er borrelt toch altijd weer wat bij mij op aan herinneringen aan mensen en momenten, maar vooral die warme gevoelens die ik beleefd heb in Zwijndrecht en waaruit ik graag put.
Er zijn genoeg mensen die ik ondertussen mis ( wie heeft dat niet ), waarbij je toch in een wat “minder” gevoel moment kan komen. Ik denk dan snel aan de mooie ervaringen die ik met hen heb gehad en laat die boven komen. De donkere dagen voor kerstmis zitten vol hoop en verwachting, samenzijn en delen met elkaar. Zo herken ik dat en zie de lichtjes daarin als een mooie verbinding.
De Willem van Oranjelaan is tegenwoordig enorm leuk verlicht met lichtjes, bomen die als een lint van de Passage tot en met Raadhuisplein lopen. Maar ook steeds meer aangrenzend zie je de verlichte bomen en objecten in zijstraten aansluitend opduiken. Als kind liep ik die route vaak onderweg naar de basiliekkerk aan de Bruïnelaan Als kind van vijf zes jaar oud was dat al een hele belevenius in die donkere periode van december. Het had iets magisch, iets spiritueels waarbij de samenkomst van mensen toch wel heel bijzonder was.
De weg er naar toe kruiste dan de passage waar de prachtig verlichte sterren op zowel de heen en terugweg een baken waren, passend bij het kerstverhaal. Sterren als bij het verhaal van de wijzen die de ster volgden om beloond te worden met de vondst van het kerstkind waar zij hun giften brachten.
Nu was het toeleven naar de kerst toch al bijzonder omdat eerst Sinterklaas kwam en dat al heel wat spanning met zich meebracht . Na de sint als je weer wat bijgekomen was, werd de kerststal opgezocht en de lichtjes voor in de kerstboom en de versiering die erbij hoorde.
De mooie kleurige ballen, vogeltjes, midwinterhoorn ( nou ja een trompetje) waar ik graag op blies, het maakte het geheel magisch verwachtingsvol en met de boodschap van de kerst bijzonder spiritueel.
Thuis voelde dat ook zo en werd er zeker zorgvuldig mee overweg gegaan. Als jongetje werd ik vervuld door het mooie gevoel omdat er met weinig middelen een prachtige sfeer werd geschapen. Mijn moeder maakte op een gegeven moment op het dressoir extra ruimte om de kerstbeelden ruimte te geven en het verhaal mooi te verbeelden.
Het inrichten met rots papier en mos gaf een geweldige sfeer mede door de ruimte die alle beelden kregen. De drie wijzen waren daadwerkelijk op weg en de herders lagen in het veld terwijl de stal als reisdoel een magische plek werd, het podium was waar alles op gefocust was.
Heerlijk wat heb ik genoten van die momenten die jaren, een prachtplek heeft dat in mijn hart en geheugen gekregen.
Als ik nu de verlichting zie in Zwijndrecht , ervaar ik eigenlijk op al die plekken iets waar eenieder in huis zo zijn eigen gevoel heeft en wat voor mij de liefde weerspiegelt die ik geleerd heb te ervaren.
Door de jaren heen heb ik natuurlijk veel meer ervaring rondom deze dagen opgedaan.
Ik herinner me ook de verjaardag van een moeder van een vriendje van mij. Zij heeft ook een plek gekregen in mijn hart en ik vergeet haar verjaardag nooit. Ik kwam daar weer op toen ik de foto's van het Thor hoofd zag, het Maasplein, waarvan een schilderij bij hun thuis hing.
Zij had op de kerkstoep gewoond en het verhaal over die omgeving werd door mijn vriendje weleens aangehaald. Terwijl hij dat aanhaalde zag je dat de romantische verbeelding bij zijn moeder iets anders losmaakte dan bij mijn vriendje.
Zwijndrecht was nog niet zo druk bevolkt en er werden nog vele wijken bijgebouwd. De familiegeschiedenis van deze Zwijndrechtse familie hielp mij wel enigszins te begrijpen hoe het geweest moest zijn, mede omdat het Zwijndrecht van toen nog bestond uit dijk panden en meer oudbouw. Kerstmis en sinterklaas was bij ons anders dan bij menig gezin had ik al ervaren. Maar mijn ervaren gevoel deelde ik graag, en nog.
Door het schilderij werd mijn verbeelding ook wel geprikkeld, reden genoeg om als ik aan de oever kwam daar te kijken en te bedenken hoe het geweest kon zijn.
Nu delen we tegenwoordig heel veel foto’s en zijn er vele filmpjes te vinden die mijn beeld hebben doen bijstellen.
Zo kijk ik ook naar de feestdagen waar het beeld door het anders vieren ook bijgesteld is.
We kunnen het misschien anders vieren, luxer of uitgebreider, maar dat diepe gevoel van warmte zoals ik dat als kind ervaren heb, haal ik graag boven. Niet als romantisch gevoel maar als een beeld van geborgenheid, verbondenheid. Hoe iemand ook het verhaal wil vertellen en welke details belangrijk zijn voor een ieder (die we zeer zeker respecteren) toch deel ik graag met anderen de liefde en de verdieping van spiritualiteit die een ieder voor zich ervaart.
Het stuk dat een mens in het hart meedraagt is zo belangrijk. De hoop die een mens het vertrouwen naar de toekomst biedt of geeft.
De hoop van het jongetje dat aan de oever van de rivier staat en vanuit verbeelding de toekomst verbeeldt. Zo keek ik naar de foto en kwam ook het schilderij boven en dacht terug hoe dat daar op het veerplein geweest moest zijn hoe iemand van een ander geloof en ras daar gestaan moet hebben. De gedachte aan het Bijbelse verhaal van Mozes en de verschrikkingen van oorlog en vernietiging die tot op de dag van vandaag doorgaan.
Ik heb geleerd te delen, lief te hebben, respect te tonen en de andere wang toe te keren. Toch zijn dat lastige zaken en denk weer terug naar het kerstverhaal en de zoektocht naar onderdak. Of denk aan de mensen die in de kerkstraat woonden en het hebben van een dak boven het hoofd.
Ik laat het warme gevoel van mijn jeugd als jongetje die dacht dat het zo zou blijven naar boven komen, met dat gevoel ga ik over straat en treed de mensen tegemoet.
Ik volg het mooie lichtjes spoor door Zwijndrecht en geniet van de inzet van mensen voor het samenbrengen van elkaar. De winterfair brengt mensen samen op het Raadhuisplein maar ook de kerstnacht in de basiliekkerk is gebleven.
Ik wens alle mensen zo een mooi gevoel toe en wens de wens voor wereldvrede, voorspoed en geluk. Dat jullie allen mooie feestdagen mogen beleven. Een gelukkige kerst met een fijn tweeduizend vierentwintig gewenst.
Maak eens een wandeling langs het licht dat de straten van Zwijndrecht zo mooi verlicht en groet elkaar vanuit respect en verbondenheid, dat maakt de wereld alleen maar mooier.
Beatus, qui prodest, quibus protest.
Het is weer de tijd van heerlijke avondjes, lichtversieringen en gezelligheid alom. Natuurlijk is gezelligheid iets wat een mens zelf maakt of ervaart, maar zodra ik al die lichtjes weer zie in tuinen of bij mensen in huis dan bezorgt mij dat toch wel een bijzonder gevoel.
Er borrelt toch altijd weer wat bij mij op aan herinneringen aan mensen en momenten, maar vooral die warme gevoelens die ik beleefd heb in Zwijndrecht en waaruit ik graag put.
Er zijn genoeg mensen die ik ondertussen mis ( wie heeft dat niet ), waarbij je toch in een wat “minder” gevoel moment kan komen. Ik denk dan snel aan de mooie ervaringen die ik met hen heb gehad en laat die boven komen. De donkere dagen voor kerstmis zitten vol hoop en verwachting, samenzijn en delen met elkaar. Zo herken ik dat en zie de lichtjes daarin als een mooie verbinding.
De Willem van Oranjelaan is tegenwoordig enorm leuk verlicht met lichtjes, bomen die als een lint van de Passage tot en met Raadhuisplein lopen. Maar ook steeds meer aangrenzend zie je de verlichte bomen en objecten in zijstraten aansluitend opduiken. Als kind liep ik die route vaak onderweg naar de basiliekkerk aan de Bruïnelaan Als kind van vijf zes jaar oud was dat al een hele belevenius in die donkere periode van december. Het had iets magisch, iets spiritueels waarbij de samenkomst van mensen toch wel heel bijzonder was.
De weg er naar toe kruiste dan de passage waar de prachtig verlichte sterren op zowel de heen en terugweg een baken waren, passend bij het kerstverhaal. Sterren als bij het verhaal van de wijzen die de ster volgden om beloond te worden met de vondst van het kerstkind waar zij hun giften brachten.
Nu was het toeleven naar de kerst toch al bijzonder omdat eerst Sinterklaas kwam en dat al heel wat spanning met zich meebracht . Na de sint als je weer wat bijgekomen was, werd de kerststal opgezocht en de lichtjes voor in de kerstboom en de versiering die erbij hoorde.
De mooie kleurige ballen, vogeltjes, midwinterhoorn ( nou ja een trompetje) waar ik graag op blies, het maakte het geheel magisch verwachtingsvol en met de boodschap van de kerst bijzonder spiritueel.
Thuis voelde dat ook zo en werd er zeker zorgvuldig mee overweg gegaan. Als jongetje werd ik vervuld door het mooie gevoel omdat er met weinig middelen een prachtige sfeer werd geschapen. Mijn moeder maakte op een gegeven moment op het dressoir extra ruimte om de kerstbeelden ruimte te geven en het verhaal mooi te verbeelden.
Het inrichten met rots papier en mos gaf een geweldige sfeer mede door de ruimte die alle beelden kregen. De drie wijzen waren daadwerkelijk op weg en de herders lagen in het veld terwijl de stal als reisdoel een magische plek werd, het podium was waar alles op gefocust was.
Heerlijk wat heb ik genoten van die momenten die jaren, een prachtplek heeft dat in mijn hart en geheugen gekregen.
Als ik nu de verlichting zie in Zwijndrecht , ervaar ik eigenlijk op al die plekken iets waar eenieder in huis zo zijn eigen gevoel heeft en wat voor mij de liefde weerspiegelt die ik geleerd heb te ervaren.
Door de jaren heen heb ik natuurlijk veel meer ervaring rondom deze dagen opgedaan.
Ik herinner me ook de verjaardag van een moeder van een vriendje van mij. Zij heeft ook een plek gekregen in mijn hart en ik vergeet haar verjaardag nooit. Ik kwam daar weer op toen ik de foto's van het Thor hoofd zag, het Maasplein, waarvan een schilderij bij hun thuis hing.
Zij had op de kerkstoep gewoond en het verhaal over die omgeving werd door mijn vriendje weleens aangehaald. Terwijl hij dat aanhaalde zag je dat de romantische verbeelding bij zijn moeder iets anders losmaakte dan bij mijn vriendje.
Zwijndrecht was nog niet zo druk bevolkt en er werden nog vele wijken bijgebouwd. De familiegeschiedenis van deze Zwijndrechtse familie hielp mij wel enigszins te begrijpen hoe het geweest moest zijn, mede omdat het Zwijndrecht van toen nog bestond uit dijk panden en meer oudbouw. Kerstmis en sinterklaas was bij ons anders dan bij menig gezin had ik al ervaren. Maar mijn ervaren gevoel deelde ik graag, en nog.
Door het schilderij werd mijn verbeelding ook wel geprikkeld, reden genoeg om als ik aan de oever kwam daar te kijken en te bedenken hoe het geweest kon zijn.
Nu delen we tegenwoordig heel veel foto’s en zijn er vele filmpjes te vinden die mijn beeld hebben doen bijstellen.
Zo kijk ik ook naar de feestdagen waar het beeld door het anders vieren ook bijgesteld is.
We kunnen het misschien anders vieren, luxer of uitgebreider, maar dat diepe gevoel van warmte zoals ik dat als kind ervaren heb, haal ik graag boven. Niet als romantisch gevoel maar als een beeld van geborgenheid, verbondenheid. Hoe iemand ook het verhaal wil vertellen en welke details belangrijk zijn voor een ieder (die we zeer zeker respecteren) toch deel ik graag met anderen de liefde en de verdieping van spiritualiteit die een ieder voor zich ervaart.
Het stuk dat een mens in het hart meedraagt is zo belangrijk. De hoop die een mens het vertrouwen naar de toekomst biedt of geeft.
De hoop van het jongetje dat aan de oever van de rivier staat en vanuit verbeelding de toekomst verbeeldt. Zo keek ik naar de foto en kwam ook het schilderij boven en dacht terug hoe dat daar op het veerplein geweest moest zijn hoe iemand van een ander geloof en ras daar gestaan moet hebben. De gedachte aan het Bijbelse verhaal van Mozes en de verschrikkingen van oorlog en vernietiging die tot op de dag van vandaag doorgaan.
Ik heb geleerd te delen, lief te hebben, respect te tonen en de andere wang toe te keren. Toch zijn dat lastige zaken en denk weer terug naar het kerstverhaal en de zoektocht naar onderdak. Of denk aan de mensen die in de kerkstraat woonden en het hebben van een dak boven het hoofd.
Ik laat het warme gevoel van mijn jeugd als jongetje die dacht dat het zo zou blijven naar boven komen, met dat gevoel ga ik over straat en treed de mensen tegemoet. Ik volg het mooie lichtjes spoor door Zwijndrecht en geniet van de inzet van mensen voor het samenbrengen van elkaar. De winterfair brengt mensen samen op het Raadhuisplein maar ook de kerstnacht in de basiliekkerk is gebleven.
Ik wens alle mensen zo een mooi gevoel toe en wens de wens voor wereldvrede, voorspoed en geluk. Dat jullie allen mooie feestdagen mogen beleven. Een gelukkige kerst met een fijn tweeduizend vierentwintig gewenst.
Maak eens een wandeling langs het licht dat de straten van Zwijndrecht zo mooi verlicht en groet elkaar vanuit respect en verbondenheid, dat maakt de wereld alleen maar mooier.
Beatus, qui prodest, quibus protest.
