Op het strand aan de oevers, het Noordpark is zeker zo gezellig
Het was weer druk op de oevers aan de oude Maas. Het big rivers was weer neergestreken in het jaar des heren tweeduizend drieëntwintig. Nu schrijf ik dit zo op met deze uitdrukking omdat onze planeet nu eenmaal die stand heeft ingenomen ten opzichte van het jaar nul waaruit wij met onze juliaanse kalender rekenen. De drukte waar ik aan moest denken op de oevers was een andere. Niet de bedrijvigheid bij de werven waar bijvoorbeeld in het Dordtse de kaiyo maru gebouwd werd want daar was het met de disco bij het Teerlink gebouwtje ook weer druk.
In gedachten ging ik al gauw zestig jaar terug toen dit soort muziekfestivals nog niet bestonden en de bedrijvigheid vooral bestond uit mensen die de oversteek maakten richting Blauwpoortsplein vanaf het Veerplein. De brug was weliswaar open maar de pont zette toch veel mensen auto’s en andere voertuigen over.
Als kind vond ik die overtocht wel een belevenis net als het lopen door de binnenstad. Vooral ook die kleine beentjes die de volwassen stap bij moesten houden. Stoep op en stoep af de hoogteverschillen beslechten was een kunst om de auto's, fietsen en karren op de voorstraat te ontlopen.
Het was vooral de techniek van die grote kleppen die naar beneden kwamen en aanlegden op de oever . Voetgangers moesten wachten en eigenlijk was alles geregeld. Het idee van de stoere mannen op het schip, die nogal bars konden kijken, boezemden bij een indruk die moeilijk te beschrijven is. Het idee dat zulke zij moeilijke apparaten kon besturen en zorgen dat de veerpont steeds over de drukke rivier gemanoeuvreerd op juiste plek aankwam en niet de oever opvoer, dat was het hem wel.
Dat al die drukte op het vehikel veilig was en dat die machines ons zo konden voortstuwen vond ik imposant. Die enorme kleppen die auto’s konden dragen en telkens weer omhoog gehaald werden om op tijd te vertrekken. Daar liep ik dan als kleine jongen mijn moeders hand stevig vasthoudend de veerpont op tussen al die andere wandelaars met of zonder fiets aan de hand. Oplettend op de slagbomen die wel aangaven dat de pont vol was of zijn vertrek aanstonds aankondigde. Het was een bijzonder gegeven.
De Dordtse dom was aan de overzijde het icoon waarop ik gericht was, want ik wist dat de voorstraat aan de andere kant lag ( daarna hield het snel op). Terug was het hotel het Witte Paard dat aan de overzijde fier overeind stond en mijn horizon richting huis was.
Als je dan daar aangekomen was met je korte beentjes hoopte je dat je bijna thuis was, dan kwam ik bedrogen uit. Gelukkig was de overtocht even de adempauze voor de benenwagen en was de gedachte dat de dijk af altijd extra snelheid gaf een hoopvolle gedachte.
Waar de veerpont een noodzakelijke verbinding was voor velen was het voor mij toch wel een uitstapje, bijna een vakantiedag.
De wereld is als kind altijd anders, maar ondertussen hebben we ook flinke stappen gemaakt in de verandering van stad en land.
Nu nog steeds kan ik genieten van de overtocht over water en als ik dan vanaf de riedijkshaven kom geniet ik als vroeger van mijn tocht over water omdat die qua tijd net zo lang duurt als die korte overtocht rechtstreeks van Blauwpoortsplein naar het Veerplein.
De Dordtse dom of grote kerk is nog steeds een icoon en mooier dan in de tijd van het kleine jongetje. Recent was ik daar binnen aanwezig vanwege de promotie van mijn zoon en genoot van het moment.
Zo kon ik genieten van al de bezoekers aan het gratis festival omdat die mij een nostalgisch gevoel gaven van al die mensen die heen en weer over de veerpont gingen. Een andere maar voor mij vergelijkbare drukte van mensen die met een blik van verwachting en genoegen klaar stonden. Zich als een ware mensenmassa of mierenhoop of als een kluwen langzaam uit elkaar vielen om zichzelf ontwarrend elks eigen richting uit te gaan.
Het warme gevoel van verwachting met de herinneringen die als filmbeelden door mijn hoofd voorbij kwamen geven dat vakantiegevoel.
Een geweldig nostalgisch gevoel waarin geen pijn of verdriet hoogtij vierde maar mooie beelden van de vele mensen die ik ken en kende die op die route, vice versa, naar Dordrecht op mijn pad kwamen.
Als ik op het veerplein kom en kijk naar de oude foto’s met congestie dan is er een gevoel van onthaasting maar begrijp ik ook de huidige gevoelens van mensen zoals het daar nu gaat.
Ik kijk graag door de ogen van de jonge jongen die nog niet beter weet en graag in de kelder kijkt van het witte paard waar de zetters en drukkers werkten, of begrijp de beschrijving in het dagboek van Leo (groeten van Leo) .
Een kind kan vanuit verwondering kijken, als volwassene kijk ik door de ogen van de landschapsontwerper Piet Verhagen en verwonder mij nog steeds.
Verwondering is iets moois wat ik graag onderga en laat mij niet uit het lood slaan door de mensen. Die zoals de barse mensen op de veerpont grommend hun werk deden. Ik begrijp dat ik in het jaar des heren leef zoals wij dat zo mooi kunnen uitdrukken. Het maar welk jaar je kijkt, want terugdenkend aan de tijd dat Leo er stond te kijken, kan ik mij voorstellen dat je niet alleen naar de overzijde kijkt, waar hij naar zijn opa en oma ging, maar ook naar de stoomtram die naar Oostvoorne reed.
Ik lees nog steeds berichten van ondernemers uit die plaats, die tegenwoordig Voorne aan zee heeft, dat je daar net zo goed kan toeven als in Spanje of Frankrijk aan de kust. Het water uit de zee en de bergen ontmoeten hier elkaar en met de verbeelding van die verre oorden die het water tegenkomt verplaats ik mij graag naar het strand. Of dat nou het Noordpark is of elders, ik ontspan en geniet. Fijne vakantie.
