Marinus van Goeree liet zich inspireren door de verandering
Het zonnetje schijnt gezellig binnen en ondertussen luister ik heerlijk naar de radio terwijl ik vol inspiratie aan de slag ben gegaan. Ik ben vanmorgen alweer vroeg op pad gegaan en fietste over de brug naar Dordrecht. Vroeg is natuurlijk een relatief begrip maar het was half zeven en de oevers lagen er mooi bij. Nu kijk ik vaker naar de oevers en denk dan hoe het was zie hoe het is en bedenk me ook hoe het wordt. Veel overdenkingen dus.
Het werkt wel inspirerend om door de eeuwen heen te denken want dat is wat er bij mij gebeurt. Herberg de Stenen kamer zie ik liggen en denk meteen aan de aanvraag van een nieuwe uitspanning bij de Uilenvliet. Op het terrein van de voormalige betonfabriek, het Schokbeton, wil men naast allerlei bedrijven ook een restaurant beginnen. Mooi toch want het voorziet de bedrijven en anderen van catering zoals de Stenen Kamer het toenmalige bestuur ook voorzag van en met hun faciliteit.
Hoeveel mensen hebben wel niet op hun fiets of ander voertuig de gang gemaakt naar de industrie daar op de Lindtsedijk. Ik herinner me de vele mensen die ik kende of nog ken die daar gewerkt hebben of nog werken. De Schokbeton doet mij denken aan twee willekeurige mensen. Eén ervan was een oud buurman, nou ja een paar blokken verder, die elke dag met resten beton thuiskwam en er grindtegels van maakte. Dat was in een tijd dat je nog niet zomaar grindtegels ging kopen. Met veel respect denk ik er aan terug hoe hij dagelijks met zijn last vanaf de fabriek naar huis fietste. Een ander is een muzikant die ondertussen als artiest te noemen is. Je moest toch wat doen om aan de kost te komen of bij te verdienen.
Terwijl ik rustig in het zonnetje zit te schrijven in mijn oude afbraakwoning, kijk ik naar een stapel oude kranten die boven kwamen van mijn zolder. Ik ruim nu langzaam mijn zolder leeg omdat de sloop van mijn woning nu toch wat dichterbij kom. Als ik denk aan wat ik net schreef over die oude afbraakwoning bedenk ik hoe lang ik wel niet in die status met mijn gezin daar gewoond heb ( nu ja wat zien ze daar nu in dendert de tekst door in mijn hoofd van het nummer van Boudewijn de Groot) en zie wat er nu van de zolder komt dan is het zonnetje verwarmend net als de herinneringen.
Het zijn lokale en landelijke kranten waarin bekende advertenties staan van winkels die reeds verdwenen zijn maar ook leuke artikelen van zaken die ik zo kan plaatsen. Het meest opvallende artikel gaat over de lindt en een lokale schrijver Marinus van Goeree.
Het mooie is dat hij verhaald over zijn leven en de aanleiding om te gaan schrijven. De lindt en zijn leven als jongeling daarin. Hij verteld dat het vastleggen van de herinneringen aan het ruwe gebied waarin de mensen leefden, inclusief stropers,vissers, griendwerkers omdat het aan het verdwijnen was. Het is dus het leven van voor de schokbeton en al die andere industrieën en woningen die er kwamen en de natuur verdrong.
Met veel plezier neus ik de kranten door en lees over de ontwikkeling van Heer Oudelands Ambacht en kijk naar de prijzen van de woningen die ondertussen verdubbeld zijn (of meer) en waar de gulden prijzen euro s zijn geworden. Ik moet glimlachen bij het zien van het artikel over Marinus van goeree en zijn opmerking over het verdwijnen van zijn oude leefgebied. Ik herken het kijken naar de veranderingen van het leef, woon werkgebied.
Veel is er veranderd in het groeiende gebied van Oost IJsselmonde. We vieren zeshonderd jaar St Elisabethsvloed wat het gebied zijn huidige vorm gaf, honderdvijftig jaar spoorweg maar doen dat slechts mondjesmaat. Om trots te worden op ons Drechtstedengebied zetten we onze bruggen en drierivierenpunt in het licht maar vergeten gewoon ons duizendjarig bestaan bewust te worden.
Omdat ik veel doe met geologie, geschiedenis over de hele wereld, zie ik veranderingen met een andere bril. Het lukt mij prima om de context te lezen zoals ik dat doe met de oude kranten. Ik geniet van die dertig jaar terug kijken in oude kranten maar, maak gerust een stap verder zeventig jaar toen de stadsbrug er kwam, en kijk dan ook naar herberg de stenen kamer en de veerboten die verbinding maakten tussen zeeland, brabant en zuid holland.
In het nieuwe plan van het schokbeton terrein waar het restaurant is bedacht meren ook weer veerboten aan en hebben ook de bedoeling mensen met de veerboot aan te trekken zoals de stenen kamer dat ook deed. De geschiedenis gaat heen en weer. Grote zeeschepen varen nog steeds voorbij en komen langs de lindt uit alle uithoeken voorbij. Waar de bruggen eerst de functie hebben overgenomen komen nu de schepen weer terug en varen vice versa uit Moerdijk, Hardinxveld, Papendrecht of waar dan ook voorbij. Ons stroomgebied waar forelvissers vroeger visten of de roeiers met hun groenten waren vanaf Zomerlust richting Rotterdam voeren of houtvlotten aankwamen wordt nu weer bevolkt door zeeschepen.
Vanuit mijn zonovergoten woonkamer, dankzij de hoge ramen, hebben generaties aan werkers in Zwijndrecht onderdak gevonden. Van hand en machinewerk, basisschoolleerkrachten of gemeenteambtenaar het waren mensen die meededen aan de opbouw van het gebied.
Of ze nu Marinus van Goeree lazen of Willem Schipper of van de hervormde, protestantse of gereformeerde huize waren of andere geloven hadden, het was Zwijndrecht en het werk wat ze hier brachten of waar ze werk en inkomen vonden . Mijn huis is mijn kasteel zoals de engelsen dat noemen. Het kende een tweeënveertig volt netwerk kolenkachels als verwarming maar bestond ook uit een gedeelde bewoning boven en beneden. Veel oud bewoners die ik nog wel eens spreek en ook gehoord heb vertellen mooie verhalen vol weemoed en hoop, prachtverhalen vol warmte waarmee een mooi verhaal a l;a Goeree te vertellen valt.
De oude kranten met gezichten van jonge winkeliers, die reeds lang met pensioen zijn, staan ook vol met apparaten die reeds lang niet meer in gebruik zijn of achterhaalde technieken. Het is leuk en mooi om te lezen. Je haalt er dingen uit die reeds lang zijn vergeten maar wel deel uitmaken van ons collectief bewustzijn.
De stadsbrug is een vast gegeven waar ik over fiets en waar ik met genoegen over die bekende horizon uitkijk. Waar ik geniet van het licht van de zon in de avond en vroege morgen en mijmer over de eeuwen die gingen maar ook over de eeuwen die komen.
Net als de periode van de oude kranten had ik destijds niet het beeld van wat nu is. Mooi is dat zaken veranderen die iets moois op kunnen leveren wat we nu misschien lelijk of mooi vinden .
Ik zou het lege Zwijndrecht best wel terug willen maar zou dan niet kunnen verhalen over datgeen wat ondertussen ontwikkeld is en waarin Zwijndrecht een gemeente is geworden waar we ook gewoon trots op mogen zijn. Waar lief en leed een deel is van die ontwikkeling gelegen in die delta waar water ons gevormd heeft van dorp aan de rivier naar stad die we nooit zullen zijn maar die wel steeds zo benoemd wordt. Ik zit aan de kant van de oever en hoor het ruisen van het en zie een zeeschip zachtjes voorbij schuiven zonder dat een zware motor de rust verstoort. Vooruitgang met een enorm ruimtebeslag zoals het zeilschip dat vroeger ook deed maar met een nieuwe technologie. Nog steeds is de Zwijndrechtse oever de locatie waarvandaan er naar de regio wordt gekeken en de Dordtse oevers worden gefotografeerd. Het vinden van een perspectief door te kijken naar het licht is de kunst.
Ik laat de zon heerlijk binnen schijnen en geniet van onze oevers.
