Het mysterie van de straat waar niemand woont
Vanmorgen aan de ontbijttafel moest ik aan mijn moeder denken ( een mooi beeld met een warm gevoel) en aan de recente ontmoeting van een oud klasgenoot (Pierre) uit de Watermanstraat. Hij herinnerde zich mijn moeder en ons samen spelen en bracht zo een mooi moment terug in mijn leven maar benadrukte meteen de mooie zaken uit de periode van opbouw van de sterrenbuurt, de periode dat wij naar de basisschool gingen. Zou over vijfenvijftig jaar er weer zo een generatie zijn bedenk ik mij dan.
Pierre belde na ruim vijftig jaar weer en benoemde zijn herinneringen aan het spelen vroeger, school, en de hartelijkheid van mijn moeder die hem met piccalilly had leren kennismaken.Natuurlijk was ik dat laatste vergeten. Ieder telefoongesprek wat volgde begon met het codewoord piccalily.In die contacten was er ook dat bijzondere moment waarbij ik hem informeerde over het overlijden van onze gemeenschappelijke vriend Ferry.
Mijn moeder had ik al ruim vijftig jaar geleden ten ruste gedragen naar de begraafplaats van de Jeroen Boschlaan , de voormalige Lindelaan.
Recent reed ik over de Jeroen Boschlaan en zag dat ze bezig waren met het aanleggen van een wateropslag in het kader van klimaatadaptatie.
Ik reed terug de wijk in langs de vijver waarop wij in onze jeugd vroeger schaatsten. Een beetje luguber gevoel gaf dat destijds wel maar we vierden het leven. Ik fietste terug door de Uranusstraat en kwam in de jupiterstraat uit waar men bezig was met de wijkaanpak, een actie in en voor de wijk. De Jupiterstraat was de straat waar mijn school stond, één van de ruim elf scholen in de wijk, waar ik veel herinneringen aan heb.
Ik stopte bij buurtaanpak omdat ik daar toch wel een aantal mensen van ken. Het grappige was de locatie waar ik zo rond keek naar de horizon van nieuwe woningen. Koopwoningen waarvan ik er bijna één gekocht had met mijn oude woonlocatie op de achtergrond. De flat driehoog waar ik een aantal jaren had gewoond.
Ik stond rustig rond te kijken en te overdenken hoe ik hier naar school gegaan was, gespeeld had, mijn liefdesleven was begonnen en al die andere zaken.Vanuit mijn flat had ik een mooi uitzicht rondom over de wijk met de Dordtse dom aan de einder.
In de overdenking werd ik wakker geschud door Henk, die ik uit die periode uit de Venusstraat kende. Henk heeft zijn hart op de goede plek zitten maar soms ook op de tong. Iemand van de ruwe bolster blanke pit. Henk kwam op mij af met uitgestoken hand en we schudden de hand ( het mocht weer).
UIt de overdenking nam ik Henk nog even mee naar die periode waarop wij allebei positief terugkijken. Veel is er veranderd maar Henk is nog steeds Henk met een positieve inzet voor Zwijndrecht.
Henk ging aan de slag en ik genoot van de locatie en de straat waar ik naar stond te kijken. Het straatje kan ik beter zeggen waar ik veel oud klasgenoten doorheen had zien komen richting school. De straat die mij vaker had geprikkeld. Wie kent deze straat eigenlijk dacht ik. Ooit had ik wel eens de gedachte gehad dat ik in die straat wel zou willen wonen.
De sterrenbuurt die men tegenwoordig bij de gemeente planetenbuurt noemt is binnen de wijk Noord een bijzondere plek.Het was een wijk die in de opbouw van Zwijndrecht in de jaren zestig toch heel veel scholen had en veel gezinnen in een mix van inkomens een woonplek bood.
Mijn schoolgenoten waren zo een dwarsdoorsnede van de wijk en verdwenen net als ik naar een school in de wijk of verder zoals ik naar het Titus Brandsma in Dordrecht verdween. De wijk uit waar ik meerdere malen zou terugkeren.
Zo stond ik nu ook weer te kijken naar de bedrijvigheid aan het begin van de Jupiterstraat waar je vroeger de trein voorbij zag razen over het tweebaansspoor langs de sloot waar het kikkerdril in dreef en soms wat jongeren die onvoorzichtig waren.
Ik kende de namen van veel bewoners nog wel en hun verhalen en terwijl ik zo rondkeek naar de bedrijvigheid om mij heen zag ik ook een bewoner druk bezig met tegels uit zijn tuin te halen als bijdrage aan de klimaatadaptatie.
Ik herkende Jordi een bewoner die er was komen wonen in de tijd van de periode dat de wijk een opknapbeurt had gekregen onder de titel : laten we de sterrenbuurt weer schitterend maken.Nu is de sterrenbuurt en de wijk Noord opnieuw een wijk in ontwikkeling en is de discussie met bewoners, woningbouw en gemeente iets actueels.
De aanpak van de Jeroen Boschlaan, de oude Lindelaan, is er nu op gericht dat de fiets het dominante vervoermiddel wordt waarbij de auto te gast is. Geen racebaan voor auto s maar de hoge snelheids fietsbaan als onderdeel van de fietsroute van de provincie onder de naam F 16.
Ik ging naar Jordi rondkijkend hoe alles er bij lag. Ik zag het naambordje staan op de paal van de straat waar niemand woont of woonde. Mijn favoriete straatje die beelden opriep aan Kuifje en kapitein Haddock.
Ik wees Jordi op het bord en hij reageerde er op. Toen hij er was komen wonen had hij niet geweten dat het straatje grenzend aan zijn huis een naam had. Pas nadat zij de begroeiing van zijn gevel verwijderden kwam dit boven water. Het naambordje dat sinds de beginjaren zestig daar aan de gevel bevestigd was en geheel overgroeid was, was nooit eerder door hem opgemerkt.
De straat met een breedte zo groot als de lengte van zijn tuin en de grootte van het trottoir was hem nooit opgevallen als een straat.
Nu het straatnaambord er stond als vervanging van het oude van de gevel verwijderde bord was het hem opgevallen dat mensen er vertwijfeld naar stonden te kijken.Zodra mensen de straat inreden op zoek naar een adres in de straat leverde het nieuw geplaatste bord van de straat waar niemand woont veel vragende gezichten op.
Jordi had wel eens gevraagd aan de kijkers naar het bord waar ze naar op zoek waren en dan bleek het simpel dat ze afgeleid werden door de straat die tussen de woningen doorloopt.Het mysterie van de Jupiterstraat was dus alleen maar toegenomen door het naambord aan de rand van het trottoir te plaatsen.
In de nieuwe discussie rondom de wijk Noord praat de gemeente ineens over de planetenbuurt terwijl de bewoners het kennen als de sterrenbuurt. Op de keper beschouwd is het zelfs meer dan alleen sterren en planeten. De melkweg komt er voor en tal van sterrenbeelden waaronder het mysterieuze sterrenbeeld waar de straat. waar niemand woont. naar genoemd is en mij in mijn jeugd al aan het verhaal van Kuifje deed denken.
Nee niet raket naar de maan maar het geheim van de Eenhoorn. Want een maanstraat of weg bestaat niet.
Het mysterie van de sterrenbuurt zit in een sterrenbeeld wat pas in zestienhonderd negentig beschreven werd door Johannes Hevelius.De Eenhoornstraat is een sterrenbeeldstraat die voor mij zo tot de verbeelding spreekt. Net zoiets als de zoektocht in het verhaal van kuifje.
Met Jordi moesten we wel lachen over de bespiegeling die ik gaf rondom dit thema. We kwamen er al snel op uit dat er vele columns te schrijven zijn over die sterren of planetenbuurt. Over de bewoners, de geschiedenis over allerlei gebeurtenissen of zoals nu het mysterie van de straat waar niemand woont
