De oevers vertellen verhalen terwijl de muziek in mijn hoofd speelt
De afgelopen weken ben ik veel op pad geweest van sportboulevard, ook wel het Albert Schweitzer dordt, tot en met verschillende gemeentehuizen. Ik passeerde Papendrecht, zag Alblasserdam voorbij komen en ontmoette de burgemeester van Sliedrecht en tal van andere regiobestuurders op de Spuiboulevard in Dordrecht.
Nu ben ik altijd op pad op mijn stalen ros en trotseer de brug en het water om daar te komen waar ik toevalliger wijs moet zijn. Het water als verbindende schakel is iets wat mij altijd blijft trekken. Zeker als het koud is en ik op veel verschillende plekken in de regio moet zijn. Het liefst rij ik het recreatieve rondje als ik tijd heb met mooi weer.
Nu was ik noodzakelijkerwijze op pad en met de kou in de lucht nam ik het water als verbindingsweg zoals we die al eeuwen gebruiken. Als ik op de oever aankom en ik sta even te kijken dan doemt er meestal muziek in mijn hoofd op. Het grappige is dat er genoeg Dordtse bandjes in mijn hoofd hun nummers afspelen maar ook tal van Zwijndrechtse artiesten voorbij komen. Ondertussen ook een nummer; ‘old man’ die mij op mijn plek zet.
Als jongeling ging ik met de pont, als ouder mens ga ik met de waterbus. Het mooie van al die rondzwervingen door de regio is het ontmoeten van mensen. Het was dan ook een pracht van een ontmoeting met één van de medewerkers van de waterbus dat ik gezellig in gesprek kwam. Ik heb er zelf niks mee om stommetje te spelen op dit soort avonturen op de waterbus.
Het praatje begon met de temperatuur waarop ik aangaf dat het fijn was dat de rivier niet bevroren was of dat er ijsschotsen in dreven. De medewerkster vond het wel leuk om te kletsen, we verschilden niet veel in leeftijd, en bevestigde wat ik aangaf om verder te gaan en te vertellen vanuit eigen ervaringen. Dat bleek een best wel leuk en passend verhaal. Zij vertelde over haar leven als schipper samen met haar man die zand vervoerden over het IJsselmeer. Ze vertelde met veel plezier over die toch wel bijzondere omstandigheden met ijsschotsen op het IJsselmeer.
Als ondernemers moesten ze hun vracht toch op tijd leveren en dus flinke ijsschotsen trotseren. Ik vertelde nog even over de tijd van de bevroren rivier en genoot van het mooie maar koude weer. Voordat de overtocht klaar was kwam zij alweer terug bij mij met foto’s van hun avontuur op het IJsselmeer. Ik moest toegeven dat het beslist spannend geweest zal zijn zoals ik de foto’s zag.
Veilig op de kade aangekomen vanuit Papendrecht reed ik langs de oevers verder nog met de beelden van ijsschotsen in mijn hoofd. Ik moest verder naar Zwijndrecht en had bedacht zo langs de oevers richting de brug te rijden. Mijn route ging naar de Lindt voor een andere afspraak. Aan de overkant van Zwijndrecht zag ik waar vroeger de overslag naar de Vaart lag en bedacht mij dat ik voor een deel die route zou volgen richting de Devel.
Vanwege bouwwerkzaamheden rij ik nu dagelijks over het Heultje zoals dat heet. Onder het spoor door een grappig kruispunt van oud en nieuw.
Ooit lag hier de Vaart richting Devel. Onderweg naar de Lindt reed ik daar weer, om langs de Devel door te rijden naar de Lindt waar, als je die weet te vinden, de oude Lindeboom staat.
Net als de oever van de rivier keek ik rond langs de Devel waar vissers bezig waren en mensen onderweg waren met hun honden en boodschappentassen. De oevers die vroeger omzoomd werden door boerderijen of zoals in het begin kasteel Develstein hadden een andere aanblik dan oever waar ik langs gereden had vanuit Papendrecht. Ijs dreef er op de Devel maar dan een flinterdun laagje en in geen vergelijk met de verhalen van de medewerker van de waterbus.
De honderden jaren die ik voorbij gereden was, lieten mij veel verhalen zien. De mensen aan de oever in Dordrecht, Zwijndrecht, Papendrecht vertellen de verhalen als je de tijd ervoor neemt. Het Blauwpoortsplein was zo een plek waar vroeger de directe verbinding van de oever naar het eiland Dordt een echte levensader was en waar de verhalen af te lezen zijn aan de voertuigen die er passeerden.
Juist die geschiedenis die zo verweven is door de regio lees ik als ik langs en over de bruggen rijd of met de waterbus mij laat rondvaren. Ook als ik over de Spuiboulevard rij, kijk ik naar de grens van de stad waar ik ooit de stadsmuren zag liggen en de geschiedenis heb zien moderniseren. De muziek in mijn hoofd speelt nog steeds datzelfde album genaamd Harvest. De reflectie van wat ik heb zien veranderen in mijn generatie neem ik voor lief en ben me er bewust van dat ik het heb mogen zien. Dankbaar rijdt ik zo mijn rondjes door de regio, klim trap op trap af, boot op boot af en vervolg mijn kilometers met liefde en de verhalen die ik zo onderweg op doe.
