Tijden veranderen maar zoete herinneringen blijven
Zo gaandeweg de lente in, is het weer heerlijk genieten van bijzonder voorjaarsweer. Zwijndrecht ligt er ineens zonovergoten bij en de mensen lopen zomers gekleed over straat Natuurlijk is er altijd wel wat te mopperen maar zodra de zon schijnt zie je toch veel meer een vriendelijke lach. Ondertussen klim ik ook naar buiten de boom in ( mijn eigen kraaiennest ) om vanuit goothoogte een vogelperspectief van de wereld te krijgen.
Zo zag ik ook de foto uit negentien negenentwintig Maasplein met de wagons van de RTM en het Thor Hoofd waar mensen bezig waren met vertier. Ik bedacht mij tevens dat dit de periode was waarin het oude raadhuis verdween en de nieuwe bebouwing van de nieuwe winkelgalerij in voorbereiding was. De foto liet een bevroren rivier zien waarover auto’s reden en de mensen aan het schaatsen waren. Het moet wel bijzonder koud zijn geweest. Een rivier bevriest tegenwoordig niet meer, zelfs de vijvers liggen zelden nog vol met ijs.
Iets minder dan honderd jaar geleden moet het toch wel erg koud zijn geweest in huis, kan ik mij voorstellen. Zelf ben ik opgegroeid in een huis met kolenstook en heb toch wel echte koude winters meegemaakt. Terwijl ik de foto bekijk zie ik plots veel meer dan het vertier en het vervoer over water, spoor en met de bus. Ik bedenk me de huidige gedachte rondom: verkeer, stappen, trappen, openbaar vervoer die in dit winterse landschap allemaal van toepassing zijn. Stel je voor dat je met een tunnel onder de rivier door kon zoals in die tijd ook al in Londen van toepassing was, hoe zou dan nu alles anders geweest zijn?
Natuurlijk was Zwijndrecht in die periode slechts een kleine plaats en gebeurde alles voornamelijk op, aan of naast de dijk. Vanuit mijn kraaiennest waar ik eerder zat zag ik het spoor, wandelaars en fietsers voorbij komen. Een sirene van een politiewagen kondigt zijn komst aan en raced voorbij aanvullend hoor ik een helikopter aankomen. Het is de traumahelikopter die mij trakteert op een pracht manoeuvre. Na een rondje land deze op het vrije terrein wat wij nog het van Yperen terrein noemen.
Het is alsof ik boven in die boom op een tribune zit want net als op het plaatje van het ijs trekt een stoet van nieuwsgierigen richting het van Yperen terrein. Dat er iets ernstigs is gebeurd dat is duidelijk. Wat vraag ik mij niet af.
Wel bedenk ik me hoe dat in de jaren dertig gegaan zou zijn als er bijvoorbeeld iemand door het ijs gezakt zou zijn of ernstig gevallen op het ijs. Politie te fiets? of lopend uit het politiebureau dat naast het gemeentehuis zat. Een slachtoffer zou misschien wel bij het Witte Paard naar binnen zijn gegaan, ik denk over dingen na die ik niet in de krant van die tijd terug las die over de bevroren rivier schreef.
Als ik het ijs zie, heb ik al snel leuke herinneringen door de tijd heen: Van Elfstedentocht tot Harry en Henk uit negentien-zevenentachtig ,; koud hé. Het is juist lekker weer en ik denk aan de koude winters.
Het gekke is dat ik door de foto ook denk aan de boten van Fop Smit die uitstapjes faciliteren of de bus die geparkeerd staat, de tram richting Oostvoorne via de Rosestraat in Rotterdam.
Boven in die boom waar ik mijn Berkenboom aan het snoeien ben en ik boven de goothoogte uit zo allerlei gedachten heb, geniet ik eigenlijk van het magere zonnetje tijdens de noeste arbeid. Ja, zo deden ze dat destijds ook de trap op, de boom in, zaag mee en aan de slag. Bij mijn buurman heb ik dat ook weleens gedaan . Gewoon omhoog klimmen en zagen maar. Zijn boom was immens. Toen hij kwam vragen of ik daarna de rest ook weg kon halen, heb ik hem maar een professional aangeraden. Die kwam met klimgereedschap, harnassen, kettingzagen. Met zijn drieën pakten ze dat aan waar ik impulsief de boom inklim. Dit keer deed ik het met een degelijke trap in plaats van uit het raam te klimmen en een balk naar de boom te plaatsen en zo aan de slag te gaan. Wat dat betreft bedenk ik mij dat ik een eeuw geleden had kunnen leven met alles wat ik doe aan balanceerkunsten op, en tegen de boom.
De traumahelikopter hield mij scherp want een van de voorbijgangers waarschuwde mij al omdat hij van drie meter hoog naar beneden was gevallen. De buurman, waarvoor ik al eens in de boom geklommen was, keek naar de boom en keurde mijn snoeiwerk goed.
Een dagje zo buiten aan het werk in de tuin met de winter in gedachten maar het zonnetje erbij bracht veel vriendelijke mensen op pad. Wat is het mooi wat dat mensen doet, gezellige gesprekken, zwaaiende kinderen korte gesprekken in de toevallige momenten..
In de koude winter van negentien- negenentwintig zag het er ook gezellig uit op het ijs met een koek en zopie kraam die zichtbaar is. Ondanks de kou brengt ijs ook mensen samen. Het blijft een heerlijk gezicht hoe in het verleden het leven trager was maar zeker net zo gezellig of gezelliger of minder gecompliceerd dan vandaag de dag.
Het verschil tussen toen en nu begrijp ik. Opnieuw zijn we op het Veerplein met vernieuwing bezig en de nieuwe generatie die er komt kent haar eigen ervaringen. Muziek op het plein is iets wat nu veel meer plaatsvindt. Het witte paard zijn nu appartementen, de café s zijn niet meer de bruine kroegen en de garagebedrijven hebben ruimte gemaakt voor restaurants en ijssalon. The times they are a changin zong Bob Dylan voor een nieuwe generatie, zijn liedjes zijn nu eerder bekend van Beyoncé. Daarin zie je al een grote verandering. Een generatie voor Bob dylan denkt aan de kilima hawaiians vanwege de muziekwinkel op het Veerplein.
Fijne herinneringen aan Zwijndrecht en tijden die zijn vervlogen.
Slenterend vanaf het Veerplein terug over de bebouwde Ringdijk langs de rijstmolen, Howard & Co, richting Van Drimmelen met zijn houthaven en opslag. Och en dan maar een patatje bij den Boef, en weer naar huis. Eenieder zal er zo zijn herinneringen hebben die hun hart sneller laten slaan. Vertel wat herinner jij.
Ik klim maar naar beneden uit de boom, mijn kraaiennest, om deze column te gaan schrijven want het is ondertussen toch wat kouder geworden. O ja en wie wil zien hoe de boom er nu uitziet moet maar langsrijden op de Koninginneweg. De boom staat er nog en ik met twee voeten aan de grond, veilig en wel.
