Fietsend door de oneindige tijd, luisterend naar het hart
Vakantie is altijd een wat gek gegeven voor mij. Ik ben gewend dat iedereen uitvliegt, op pad gaat met de auto caravan en ga zo maar door. De afgelopen tijd is dat wel anders. Ik ging vroeger op vakantie bij familie en dat was al heel bijzonder, want veel kinderen uit mijn omgeving gingen helemaal niet weg. Het Noordpark of gewoon ravotten in de natuur was niet vreemd.
Reizen is nu even niet zo gewoon door alle restricties. Deze week liet ik mij door de gedachte leiden hoe mooi het was als je elders ging logeren en dat alleen al weg uit huis bijzonder was. Ik kon als kind al heerlijk wegdromen als ik naar een andere wijk vertrok en daar ging zitten in een buitengebied waar ik niet dagelijks kwam.
Ik schrijf ook graag over Meerdervoort en keek nog eens naar de laatste foto bij de column. De verkeersborden verwezen mij al verder. In gedachten van dat gebied keek ik nog eens naar een kaart uit achttien vijftig. Het inspireerde mij alsof ik naar een vakantiebestemming ging reizen.
Het leek eigenlijk wel passend bij vakantie alsof je een folder zat te lezen wat er te doen was.
Ik besloot op mijn fiets te stappen en een rondrit te gaan maken alsof ik op vakantie ging. Vanuit mijn huis volgde ik de Molensteeg en reed via de Bootjessteeg richting Bakenstein.
Nu moet je je natuurlijk voorstellen dat de wegen iets anders lopen. Alleen al de gedachte dat er geen spoor is en dat je tussen huizen, boerderijen door landerijen rijd geeft al een mooi gevoel. Ik had mij dan ook voorgenomen om vooral door te fietsen. Niet te lang stil te staan bij de modernismen maar net te doen of de boerderijen met alle aanverwanten er nog waren.
Eigenlijk is dat op de Heer Oudelandslaan die ik kruiste heel goed te doen. Zo een klein buurtschap past in die tijd want in 1850 zijn we nog niet zo druk bevolkt. De Oudelandslaan is een voor auto's afgeloten weg, waardoor het heerlijk rustig fietst. Bakenstein ken ik nog van vroeger waar de Langeweg wel een heel belangrijke verbindingsweg was naar Rotterdam.
De boerderijen waar ik in mijn jeugd wel eens kranten moest bezorgen en waar de scouiting ook zo lang heeft gezeten waar alleen aan de zijde van Hendrik-Ido-Ambacht nog de Boerderij van Glandorf staat. De Langeweg opende zich echt als een lange weg waar ik verder niet over na moest denken maar gewoon mijn pedalen moest rondduwen denkend aan de eindeloze weg op een vakantiedag onderweg naar nergens anders dan het vakantiegevoel alsof mijn vakantieadres vanzelf zou opdoemen.
Bij het tolhek moest ik dan ook de keuze maken, de vele kruisingen in mijn leven herinnerend. Ik overzag Zandelingen Ambacht keek door naar Rijsoord en oordeelde dat het beter was naar Heerjansdam door te rijden alhoewel Rijsoord met een extra rondrit richting Strevelshoek wel aanlokkelijk was.
Een picknick langs het water was niet te versmaden maar zonder picknickmand weinig aanlokkelijk. Bij de waalweg besloot ik nogmaals niet af te slaan naar de oever maar door te rijden naar het dorp Heerjansdam.
Hoe heerlijk is het niet om daar in de vrije natuur langs de oever op een vakantiedag neer te strijken en te genieten van dit oude gebied dat nu zo een zeshonderd jaar in deze vorm aanwezig is. Ik zag mensen richting oever gaan met tassen en zwemspullen met het duidelijke doel te gaan genieten van zon, water en ruimte tot ontspanning. Boerenwagens trokken voorbij bezig met hun werkzaamheden terwijl de molen rustig zijn eeuwenoude positie innam.
Ik had de koeien in de wei zien staan en liggen en stond even stil in de gedachte of ik later de Lindeweg zou vervolgen of dat ik dijk in de ring zoals deze aangelegd was zou volgen. Gewoon fietsen als een eindeloze reis met in gedachten ergens een winkel op te zoeken voor de inwendige mens.
Natuurlijk was er ook de optie dorpshuis die ik passeerde maar in de moed om als echte diehard doorzetter niet te stoppen volhardde ik om op mijn zadel heen en weer te gaan.
De lintbebouwing en het weidse uitzicht op de dijk vervulde mij van de tijdloosheid. De schilderijen van het landschap deden de dag eer aan. In een levend landschap rond te rijden en de blikken van de schilder te begrijpen is wat vakantie is dacht ik.
Ik hoef niet in het museum te zijn, zolang ik de creatieve blik van de schilder in tijd waardeer. Geweldig al de boerenhofsteden, de dijkhuisjes en arbeiderswoningen. Het griend en de sprekende dieren aan beide zijden van de dijk. De slingerende dijk volgend langs de Veerweg bracht mij kerktoren van de Lindt en Nederhoven in het zicht.
Ik stopte en keek net als de schilders de polder in en zag ook het Kijfhoekkerkje De plek waar het klooster stond en volgde het riviertje de Devel die ik al eerder was tegengekomen.
In de verte zag ik de Luizenbult als een stipje en wist die te plaatsen aan de hand van de molen richting Kasteel Develstein.
Ik moest een keuze maken of ik de dijk wilde volgen of de kerkweg zou nemen richting de Devel om bij de hoeve naast Kasteel Develstein weer op de Molensteeg aan te sluiten.
Ik besloot de dijk te volgen want de haast was er niet omdat ik toch al dromend met het vakantiegevoel voortgestuwd werd door die onzichtbare kracht die dat vakantiegevoel geeft, ongedwongen onderweg naar nergens.
Meerdervoort lonkte terwijl de Groote Lindt wel weer nodigde tot lummelen. Meerdervoort lokte met haar herberg “de Steenen Kamer” waar het uitzicht op Dordrecht ook zo mooi was en waar menig veer was aangeland en weer vertrokken. Ook de hofstede Meerdervoort was aanlokkelijk om tot rust te komen en je af te vragen of je nog verder moest.
Dromend van vakantie van de tijd die er nog te vinden was en de zorg om los te laten.
Zwijndrecht waar ik veel doorheen gefietst heb en dat nu weer deed vervulde mij van rust. De zomerse rust met de natuur en het gesjirp en getjilp van dieren. Ja natuurlijk was er een groot verschil met achttien vijftig en zou je mij een hevige romanticus kunnen noemen maar het was wel genieten die fietstocht.
Ik was welbewust op de fiets gestapt onderweg naar nergens, nou ja ik moest echt een boodschap doen ter versterking van de innerlijke mens maar, de impuls en het genieten deden mij goed.
Geen dwang, geen haast, geen budget, echt het niets met alleen een fiets. (en de gedachte, stel dat ik hier een lekke band krijg.) De durf om zomaar op pad te gaan zonder iets mee te nemen anders dan alleen het doel genieten.
Natuurlijk staat mijn hoofd nooit stil maar iedere gedachte verving ik door de mooie bloemen, het blatende schaap of het mekkerende geitje. Vakantie, ik wens jullie een ontspannen tijd. Op het bord van mijn vorige column stond Breda. Ik ga eens in die richting en kijk wat het Brabantse land mij te brengen heeft.
