Voetstapjes in de sneeuw

06 december 2012 door Willem Schneider

Met het sneeuwlandschap herinner ik me wel de mooie uitgestrekte vlaktes van maagdelijk sneeuw waarin mens nog dier gelopen had. Eeuwenlang moet dat er zo uitgezien hebben bedacht ik me toen al . Maar meestal als ik die landschappen zag dan was het omdat ik er zelf doorheen moest ploegen of beter gezegd er langs.

Voor de krantenwijken waarvoor ik die reisjes bijna dagelijks maakte was de winterperiode nu niet mijn meest favoriete tijdperk. Meestal viel ik voor die verre tochten in.
De herinnering blijft en dat doet mij best wel deugd. Het verste adres was dan ook naast Panoord wat nu Bakenstein is. Je reed er onder de rijksweg door langs Ames waar ook een krant bezorgd werd net als den Hollander op de Langeweg. Het heette toen nog Rotterdamseweg .Op de lange rit was het vooral in streng winterweer met wind en sneeuw hard werken maar met de verhalen van mijn vader van vroeger ging ik gewoon op pad. Als hij het had doorstaan dan moest ik dat ook kunnen.

Als je nu kijkt naar hetzelfde traject dan is het wegprofiel voor de fietser verbetert. Het viaduct onder de rijksweg door is reeds lang een viaduct over de rijksweg geworden en de afslag die naast Ames lag en dus heel gevaarlijk voor fietsers en ander verkeer  is gewijzigd en bevindt zich nu ijn HIAmbacht. Van de boerderijen is alleen de oude boerdrij van Glandorf naast de rijksweg de enige die er nog ligt.
Terugdenken in sentiment of terugdenken in vriendschappen en of ruimtelijke ordening.

De vrienden van vroeger tja zijn die er nog , ik geloof het niet, het zijn vooral nog een aantal kennissen  of mensen die bij me op school zaten die ik voorbij zie komen, waaronder zelfs iemand die kranten bezorgd en in mijn geboortestraat woont.
Als ik aan die straat denk en aan het huis van de huidige krantenbezorger dan zie je de samenstelling van de straat het kleine wijkje  wat er gevormd werd. Mensen uit Indonesië met allemaal hun eigen geschiedenis waar sneeuw zeker niet in thuis pastte. Mijn broer was bevriend met zo een famillie, Klerks, deze mensen hadden het hier al snel gezien.

Het verkeerde klimaat dus vertrok men naar Australië. Niet vreemd maar hoe houdt je dan contact, dacht ik in mijn onschuld. Schijnbaar was mijn idee van vriendschap dan iets anders dan wat ik zag gebeuren. Op een bepaald moment kwam een van de vrienden terug naar Nederland op bezoek maar kwam niet langs, wat is dat dan die vriendschap dacht ik. Tja het zal wel.

Gaande  in tijd zag en zie ik dat nog steeds gebeuren. Genoeg om daar eens onderzoek naar te doen.
Is vriendschap die illusie met een dun laagje chroom zoals het Goede Doel dat bezingt?
Ja en nee, het is iets met een klik, iets waar soms geen woorden voor zijn. In mijn onderzoek zag en zie ik dat gebeuren in vriendengroepen, in families in buurten. De meest vreemde redenen dat mensen elkaar aantrekken en of afstoten. Maar ook vond ik uitbundige vriendschapsrelaties die door dik en dun bleven bestaan hoe groot ook de afstand. Of soms juist door de afstand versterkt worden.

In familierelaties zag ik patronen terug waarin telkens weer de zelfde patronen terug te vinden waren. Het verbaasde mij dat in Zwijndrechtse families de band soms net zo was als magneten. Bij een plotselinge poolwisseling stootte men elkaar volledig af met alle roddel en achterklap vandien  om elkaar soms jarenlang niet te spreken terwijl men een straat verder woonde. En de reden een simpel meningsverschil.

Vergeleek ik die resultaten nu met ruimtelijke ordening dan was dat eigenlijk hetzelfde. Het verschil van inzicht maakte het dat mensen elkaar ontwerp of inzicht daarin volkomen niet zagen zitten en elkaar dan gingen bestrijden.
Hoe dorps kan het. En juist met die conclusie dacht ik tja wij mensen zijn toch een vreemd volk we willen niet leren van onze geschiedenis.

Juist terwijl ik langs al die winterlandschappen fietste en er tal van ideeën door mij heen gingen bekroop mij wel elke keer hetzelfde gevoel. Het gevoel van vrijheid. Ik wilde best wel bij die warme kolenkachel zitten  maar ik wilde het ook niet benauwd krijgen. Juist op die fietstocht over de Langeweg waar mensen blij waren dat de krant toch, en op tijd bezorgd werd, werd ik ook wel warm van de mens die naar buiten kwam om dat te zeggen of iets lekkers aan te bieden.

Dat hartverwarmende dat is wat mij nu nog bij staat. Ergens komen en de hartelijkheid  die je dan overkomt, de warme deken die niet verstikt omdat je het vanuit een plicht een afspraak doet.
Juist dat stuk gemeenschapszin waarin we elkaar zoveel liefde kunnen geven is wat mij bij blijft en wat vandaag met deze weersomstandigheden naar boven kwam.
Het wordt nu sneeuwvrij gemaakt en het bedrijf den Hollander is niet alleen maar een boerenbedrijf cq tuinderij maar een onderneming die aan gladheidsbestrijding doet als loonbedrijf of graffittiverwijdering. . Zowel dit bedrijf als Ames zitten er nog steeds maar liggen niet meer ver buiten het dorp maar vallen bijna te benoemen als bedrijven in het centrum van de Zwijndrechtse Waard. 

Een plek waar vroeger de maagdelijke sneeuwlandschappen te zien waren en waar nu de periferie van de Zwijndrechtse waard gevormd is.
Tja niet alles blijft bij het oude hoewel het met deze bedrijven daar voor mij toch vertrouwt aanvoelt ook al is er daar wel heel veel verandert.
Ik wens jullie veel sneeuwplezier toe
 
 

Gerelateerde straten:
Cookies

Deze website gebruikt noodzakelijke cookies voor een correcte werking en analytische cookies (geanonimiseerd) om de statistieken van de website bij te houden. Marketing cookies zijn nodig voor laden van externe content, zoals YouTube-video's of widgets van Sociale Media. Zie ons cookiebeleid voor meer informatie, of om je instellingen later aan te passen.