De Boerenleenbank

Een tijd geleden schreef ik over de economische  wereldoorlog in een bijzin. Recent kwam ik eenzelfde  opmerking tegen in de NRC . Het waren geluiden uit het Zwitserese bankwezen. Zij repten over de Amerikaanse en Europese banken die daar mee bezig waren. In het artikel werd verder ingegaan op de rol van de banken die in de jaren negentig zo aan de slag waren gegaan met als resultaat de banken-crisis die we recent meemaakten. Sinds de koude oorlog voorbij is en er in de wapenwedloop niet zoveel meer geïnvesteerd wordt willen beleggers hun winst ergens vandaan halen.

Toen ik geboren werd in Zwijndrecht kreeg in van mijn opa naamgever een spaarbank boekje.
Hij had voor mij twee gulden vijftig ingelegd een op zich voor toen bescheiden maar mooi bedrag. Er waren meer banken en vooral kleine banken. Een bank was nog zoiets als een gebouw met een kluis net zoals je die in het oude gemeentehuis van Zwijndrecht nog ziet.
Als kind had ik geen flauwe notie van wat een bank was totdat je ouder wordt en bewuster gemaakt wordt van de rol van de bank.

Gedurende die bewustwording werd wel verteld van het spaarbankboekje wat niks waard was geworden. Vooral voor mijn ouders was dat een heel ander gegeven want je zal maar bij zo een bank je spaarcentjes hebben staan. Ik begreep het niet want als een bank toch iets was als een gebouw met een kluis dan kon je toch gewoon geld uit de kluis halen.

Zo simpel zat de wereld helaas niet in elkaar. Na die banken-crisis ging de rijksoverheid garant staan zodat je niet zomaar je geld kon kwijt raken. Nu zitten we weer in zo een periode. Je zag in Amerika een bank omvallen en dat werd een compleet domino effect. In Nederland moesten banken gered worden en de DSB bank werd zomaar opgeheven.

Voorafgaand aan die periode zag je dat de Rabobank Ambacht met Zwijndrecht fuseerde  en nu niet zo lang geleden weer met Dordrecht.
Zelf ben ik zakelijk verbonden met de Rabobank, als particulier ben ik door de bank afgevoerd en heeft men mijn rekening opgeheven.
Dat was voor mij een aparte gebeurtenis maar zo gaan dingen in het leven denken we dan maar.

Als bedrijf betaal ik voor alle handelingen die het personeel voor mij verricht, ik ben dus gewoon particulier opdrachtgever. Na maanden klachten gehad te hebben over een stortings-apparaat werd ik keurig te woord gestaan en kreeg excuus voor het ongemak ook al was het ongemak.

De tweede keer in mijn leven dat het nij geld kosste en blijf je dan bij zo een bank? Ach het probleem is dat je niet zonder bank meer kan en dat ING en ABN-Amro ook allemaal iets hebben.
Mijn eerste bankrekening had ik bij de NMB geopend en dat werd later ING wat voorheen postgiro was. Ik herinner me nog goed alle bankreclames . Mijn vriendje Frans spaarde bij de Raiffeisenbank .
Deze hadden een zilvervloot rekening en gaven een spaarpot in de vorm van een raket. Die raket sprak mij bijzonder aan.   Sparen was iets wat je bewust deed voor later om tja weet ik veel wat te doen.

Ik spaarde mijn verdiende geld keurig op, niet alles want ik kocht ook dingen die ik leuk vond. Een racebaan bijvoorbeeld.  Op de Bruïnelaan en in winkelcentrum Noord had je banken zitten. De NMB de ABN maar ook de AMRO en de raiffeisen-of boerenleen-bank. De postgiro zat in het postkantoor en er werd duidelijk onderscheid gemaakt tussen  de type mens die daar kwamen. Middenstanders gingen zoals de naam aangaf naar de NMB, dacht ik terwijl  de  ABN voor de rijkere mensen was maar wie ging dan naar de Amsterdam Rotterdam bank de gewone burger. De echt gewone mens , arbeiders, gingen naar de postgiro terwijl tuinders en boeren uiteraard naar de Boerenleen of raiffeisenbank gingen, dacht ik dan maar.

Toch scheen dat niet helemaal te kloppen maar een ding wist ik wel dat als je geen geld had daar ook niet terecht hoefde.
Banken waren muffe instellingen waar niet veel gebeurde plekken waar Dagobert Duck zelfs zijn geld niet veilig achtte.
In die periode had je banken dan ook niet echt nodig. Je kon gewoon contant alles regelen. Ik ging met ponskaarten, de oude acceptgiro kaarten langs de klanten om geld op te halen en zo verwerkte je met zijn allen het betalingsverkeer.
Nu met internet is dat flink veranderd.

Recent sprak ik met een aantal collega s over deze situatie van alle veranderingen.
Daar sprong een ding er boven uit en dat was het verhaal van het geld storten.
Je  leert je kind sparen e wat gebeurt er dan?,was de opmerking, ik wist dat wel je betaald zeven euro per storting. Ja; was het antwoord maar hoe leg je dat je kind uit. Ze brengen 10 euro en houden er drie over.

Dat deed mij denken aan mijn tweevijftig van mijn opa.
Ook hier kon ik alleen de opmerking plaatsen dat klant worden van een andere bank de oplossing was. De andere bank rekent geen stortingskosten. Bij de analyze van alles wat er gebeurt was het voor de collega s dan ook  niet te begrijppen dat de wereld zo veranderd is dat als je niet op tijd zakkenvuller bent geworden je nu letterlijk geknipt en geschoren wordt.  Wie betaald de bonus voor de bankiers? Dat zijn wij.

Ooit bracht een nu reeds overleden vriend een horloge mee voor mij mee uit Zwitserland, hij zat daar voor de ICT. Ik vroeg om een Chinese wijzerplaat. Dat was geen probleem. Het was een goed merk maar toch liep deze op een bepaald moment vast. Daar moet ik dan altijd aan denken bij de banken crisis. De Chinezen hebben de schulden van de Amerikanen gekocht  en als daar de boel vastloopt gaat bij ons alles kapot.

Kijk ik naar de oude bankgebouwen dan zitten daar tegenwoordig een sigarettenzaak, een makelaar, woningbouwvereniging of makelaar in. Het gebouw blijft bestaan alleen de functie veranderd mmr de geschiedenis niet. 
De enige humor die ik er in kan zien is dat veel mensen die denken er verstand van te hebben er totaal niets van begrijppen.