Vakantie in eigen dorp

Mijn collega in Ambacht was op zoek gegaan naar nieuws uit het verleden en had daar een aantal kranten voor geraadpleegd. Veel stond er niet over te melden uit de door hem onderzochte periode  behalve dan dat Zwijndrecht het nog niet urgent genoeg vond om een verbinding met Ambacht te maken. Dat was in de algemene beschouwingen van 1929  uitgesproken door wethouder Bezemer die toen ook voorzitter van de gemeenteraad was.  Het was een periode waarin Zwijndrecht nog echt een dorp aan de rivier was  en er alleen een stedenbouwkundig plan bestond van Piet Verhagen die binnen de Zwijndrechtse waard groen en blauw had ingetekend.

Het hele Drechtstedengevoel  werd eigenlijk nog gedomineerd vanuit de kerk uit het Dordtse. Een aparte periode. Het heeft lang geduurd voordat uiteindelijk de toenadering naar Ambacht met een “warm”gevoel werd opgepakt. Ambachtse politici hebben recent laten zien met hun optreden in de Drechtraad dat het wij zij gevoel nog steeds in het Ambachtse leeft. Zwijndrecht zoekt nu steeds meer toenadering in de vorm van samenwerking  tussen de twee dorpen alhoewel Zwijndrecht zich graag  stad noemt. Met de ontwikkeling van de Volgerlanden werd de eerste echte stap gezet en nu wordt er zelfs gesproken over een zwembad en een theater. Waar de politiek gruwelt bij de gedachte aan de ander overstijgen echter de mensen in hun vakantiegevoel zonder enig probleem hun gemeentegrens.

Zwijndrechtenaren bezoeken de Ambachtse Speelfabriek en omgekeerd bezoeken de ambachters Zwijndrechtse festijnen. Je kan zelfs stellen dat het overschrijden van de gemeentegrens een vakantiegevoel geeft alsof je in het buitenland bent. Want hoe ging dat vroeger in bijvoorbeeld 1929? Vakantie was toen nog niet een echt ingeburgerd gevoel. Wie kon zich eigenlijk een vakantie veroorloven? Als je werkeloos was in de periode dan was je al lang blij dat je kon eten en drinken. In Zwijndrecht kon je zwemmen in de rivier of in het vers aangelegde park aan de Noord verblijven of met de stoombootdienst naar Dordrecht gaan of gewoon langs de oevers gaan en kijken naar de schepen die voorbij kwamen. Welgestelde mensen  konden wel op vakantie en de badplaats Katwijk was dan ook een geliefde badplaats. 

De schilder Willy Sluiter die op het Veerplein heeft gewoond is daar vaak geweest en heeft daar vele tekeningen en schilderijen gemaakt. Hij is ook wel in Venetië geweest en in Spanje als je zijn oeuvre bekijkt en dat was al voor 1929. Veel van zijn werken hangen in het gemeentehuis van Zwijndrecht  waar een flinke collectie van zijn werk is ondergebracht. Wie daar een beetje inlevingsvermogen bij heeft  kan zo wegdromen en op vakantie gaan. Vakantie is iets wat sinds de jaren vijftig is toegenomen. Reisclubs waren er maar ook gewoon dicht bij huis kon je het vinden daar hoefde je dan niet een jaar lang voor te sparen. Een vriendje van mij logeerde wel eens bij oom of tante  gewoon in Zwijndrecht en dat heette vakantie even weg van de eigen beslommeringen thuis. Bij de groei van de jaren vijftig zag je dat er veel in en rondom wijken collectief werd  gerecreëerd in de nieuwbouwwijken in Rotterdam die nu gesloopt en weer opnieuw opgebouwd worden zag je dat heel veel. Keurig georganiseerde  speeldag rondom het water in het park of wat verder weg naar de Kralingse plas .
In Zwijndrecht hadden we naast het Noordpark daar vooral het Develpark bij de nieuwe wijken voor.  Picknick kleed of gewoon een handdoekje mee en zitten in de zon. Wie dan echt meer wilde moest een kaartje kopen voor het Zwembad. Daar werden dan ook heel wat vakanties doorgebracht door diverse groepen mensen van jong en oud en allerlei mensen die niet op vakantie konden, met een grote ligweide was dat een aantrekkelijke locatie.  Voor de jeugd onder de 12 jaar organiseerde het club en buurthuiswerk Bouwstad.

Een timmerdorp om zo toch wat meer te doen. Het was dan niet alleen een paar weken timmeren maar ook de huisjes aankleden, schilderen, zingen, worstjes en pannenkoeken bakken rondom het vuur. Bouwstad is langzaam maar zeker uitgegroeid naar een  vast festijn wat nog steeds bestaat ook al wordt het al lang niet meer door de welzijnssector georganiseerd. Het zwembad is al geheel veranderd en heeft geen ligweide meer en kent zeker niet meer het aantal bezoekers uit de beginperiode en ook het Develpark is niet meer in gebruik voor picknicks of andere dagrecreatie. Er is wel het vakantiefestijn in de Develhal. Sinds kort is er ook weer het initiatief voor het vakantiekamp van for ever fun. Deze organiseert een vakantiekamp voor kinderen die niet op vakantie kunnen. Het initiatief begon met een camping in het Develpark maar is dit jaar neergestreken  bij de scouting op Panoord. Daarmee is er weer een beweging ontstaan zoals die in de jaren vijftig en zestig er ook was. Namelijk het  vrijwilligerswerk vanuit maatschappelijk oogpunt. Niet zoals vanouds uit de kerken georganiseerd of een openbare zuil maar uit een bredere maatschappelijke beweging die geen kleur meer heeft maar wel zijn wortels  in de oude zuilen.  In deze ontwikkeling past dan ook het Drechtsteden gevoel. Bredere samenwerking op publiek en private basis.

Hollands Glorie is een thema en werkgroep uit de Drechtsteden die op zoek is naar recreatieve bestemmingen passend in de gedachte van publiek private samenwerking. Uit hun onderzoeken is al gebleken dat er steeds meer besteed wordt door toeristen en dat er steeds meer mensen langer willen staan met caravan en camper. Dagrecreatie dekt die behoefte niet. Het is eigenlijk net als vroeger in de jaren twintig van de vorige eeuw waar werkverschaffing zorgde voor een park, het Noordpark, wat nu uitgegroeid is tot internationaal beeldenpark en mogelijke bestemming van Hollands Glorie locatie. Zo kan de Drechtsteden nu ook gaan werken aan het Metropolitane park waar heel veel verschillende soorten en typen van recreatie kunnen plaatsvinden. Als dat ook gebeurt vanuit een maatschappelijk bewustzijn en inzet van allerlei mensen die nu niet in de maatschappij terecht kunnen dan zou het heel goed mogelijk kunnen zijn dat over een tiental jaren columnisten schrijven over hoe dit proces verlopen is en hoe publiek private samenwerking de Drechtsteden groot heeft gemaakt waar het een eeuw eerder nog geen brood zag in of het urgent vond om nog intensiever samen te werken in de angst de eigen zuil identiteit als dorp te verliezen.

De politiek heeft vooral veel te leren van zichzelf, het zou dan ook goed zijn als deze aan een gezonde dosis van zelfreflectie zouden doen om de zo gehanteerde uitspraak van daadkracht in beeld en uitvoering zouden brengen en het niet zo urgente  uit 1929 als ijkpunt zouden nemen om te zorgen dat  het in 2029 genieten is in de Drechtsteden als je daar op  vakantie bent of gaat.
Denk aan een Marshallmuseum, het baggermuseum, de Perenlaan, de Bieschbos en al die andere mooie plekken die dan als Hollands Glorie op Europees belangrijkste verkeersknooppunt te vinden zijn. Dan zal iedereen graag eens gaan kijken hoe het oude Dorp H I Ambacht met zijn volledige naam heette of hoe je daarvandaan langs de Waal bij het heel oude Heerjansdam komt terwijl je dan al dwars door het Metropolitane park rijdt of hoe je uit Ambacht kan vertrekken naar de molens van Kinderdijk met de waterbus of naar de Bieschbos of het baggermuseum kan. Hollands Glorie is het Drechtsteden gevoel waar Zwijndrecht al jaren het voortouw inneemt. Denk niet in zuilen maar hanteer eens een ander denkraam is dus de boodschap aan mijn collega of vooral de bestuurders van zijn dorp.